تحلیل شرط تقدیم انتقال مالکیت مبیع و آثار آن در حقوق ایران

در نظام حقوقی ایران، عقد بیع متشکل از دو تملیک متقابل است که با هم به وجود میآینـد واز لحاظ موقعیت سببی در یک رتبه قرار دارند. )ماده 338قانون مدنی(اما علیرغم این هم رتبه بودن، تقدم و تـاخر زمـانی دو تملیـک ممکـن اسـت؛ زیـرا دوگـانگی»زمان« امور اعتباری به ما اجازه میدهد ضمن حفظ ارتباط سببی تعهدات،آنها را از لحاظ زمانی ازیکـدیگر جـدا کنـیم. بنـابراین هرچنـد دیـدگاه سـنتی فقهـی و حقـوقی، صـحت چنـین شـرطی رانمیپذیرد اما با توسل به رویکرد جدید و تاکید بر علیتهای اعتباری میتوان تقدم در آثـار عقـودرا پذیرفت.موضوعی که در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفته آن اسـت کـه طـرفین مـیتواننـد بـه ارادهخویش توافق به تقدیم »زمانی« انتقال مالکیت نمایند؛ چـرا کـه حـوزه امـور اعتبـاری جـدا از امـورتکوینی و تابع جعل جاعل و اراده طرفین میباشد و بنابر اصـل حاکمیـت اراده و اصـاله الاباحـه وماده 10قانون مدنی بایستی حکم به صحت چنین توافقاتی داد و نباید با تفاسیری خشک و فلسـفیمحض ضمن نادیده گرفتن اراده افراد در پی حل مسایل حقوقی بود