تاثیر انواع نقض قرارداد بر ضمانت اجرای آن با تاکید بر اسناد بین‌المللی

یکی از شرایط تحقق مسئولیت قراردادی، نقض تعهد از سوی متعهد است و متعهدله می‏تواند با توسل به ضمانت اجراهای حقوقی با چنین نقضی مقابله کند، ازجمله می توان به الزام متعهد به اجرای عین تعهد، فسخ قرارداد و مطالبه خسارت اشاره کرد. طرق جبران یادشده تا حدی که قابلیت جمع داشته باشند، به‌صورت توام قابل مطالبه است. بااین‌حال در مواردی نقض قرارداد با سوء نیت، عمدی و حتی با قصد اضرار به‌طرف مقابل انجام می شود و برای مقابله با چنین وضعیتی راهکارهای یادشده و معمول به نظر کافی نمی رسد. به این منظور در برخی از اسناد بین‌المللی راجع به قراردادها مانند اصول قراردادهای تجاری بین‏المللی، اصول حقوق قراردادهای اروپا و طرح چارچوب مشترک مرجع، ضمانت اجراهای خاصی در نظر گرفته‌شده است تا نقض عمدی قرارداد برای متعهد هزینه سنگینی در برداشته باشد و بتواند نقش بازدارندگی ایفا کند. ازجمله اینکه در چنین وضعیتی زیان‌دیده محدود به مطالبه خسارت قابل پیش بینی نیست و یا در برخی موارد امکان مطالبه خسارت تنبیهی برای وی امکان پذیر است. این مقاله ضمن بررسی موضوع در اسناد بین المللی به دنبال یافتن راه‌حل‌هایی است که امکان اعمال قواعد مشابه را در حقوق ایران فراهم کند.

The Effects of Different kinds of Contract Breach on Remedies with Emphasis on International Instruments

A breach of an obligation is the requirement for imposing a contractual liability in all legal systems. Such a breach could be dealt with by a series of remedies such as specific performance, termination of the contract and claim for damages. These remedies could be relied upon concurrently as far as they are cumulative in nature. Nevertheless, in some circumstances the adequacy of these remedies is in doubt to address such breaches and bad faith. In order to deal with such situations, some international instruments such as UNIDROIT Principles of International Commercial Contracts (UPICC), the Principles of European Contract Law (PECL) and also the Draft Common Frame of Reference (DCFR) have established some specific rules and imposed different and greater liability for breaching contractual obligations or bad faith in order to support the other party and have a deterrent role. In other words, the aggrieved party is not limited to anticipated damages, or in some cases it is possible to demand punitive damages. This article, through a comparative analysis, attempts to examine whether the same rules could apply under Iranian law or not.