بررسی اثر‌بخشی برنامه توانمند‌سازی زناشویی، بر کاهش مشکلات زناشویی و تکانش‌گری ناکارآمد زوجین در معرض جدایی و طلاق

چکید‌‌هزمینه و هدف: امروزه طلاق و تعارض زوجی مخرب، عوامل خطر اصلی برای بسیاری از اشکال ناکارآمدی و آسیب‌شناسی روانی در خانواده‌ها هستند و ناکارآمدی زناشویی هم به یک مساله مهم(در خانواده و جامعه) تبدیل شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر‌بخشی برنامه توانمند‌سازی زناشویی، بر کاهش مشکلات زناشویی و تکانش‌گری ناکارآمد زوجین در معرض جدایی و طلاق بود.روش: پژوهش حاضر یک پژوهش شبه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون همراه با گروه کنترل بود. برای این منظور، از میان زوجین دارای مشکلات زناشویی مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره شهرستان خرم آباد، تعداد 26 زوج به گونه تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل واگذار و مورد بررسی قرار گرفتند. قبل از اجرای برنامه توانمندسازی زناشویی، پرسشنامه‌های وضعیت زناشویی گلومبوک- راست و تکانش‌گری ناکارآمد دیکمن به عنوان پیش‌آزمون در مورد همه زوجین اجرا گردید. سپس زوجین گروه آزمایش به مدت شش جلسه در برنامه توانمندسازی زناشویی شرکت کردند، اما زوجین گروه کنترل در لیست انتظار باقی ماندند. بعد از اتمام برنامه مداخله، مجدداً زوجین دو گروه توسط پرسشنامه‌های مذکور مورد پس آزمون قرار گرفتند. داده‌های حاصل با استفاده از روش تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج نشان دادند که پس از کنترل اثر پیش‌آزمون، تاثیر برنامه توانمندسازی زناشویی بر نمرات پس‌آزمون دو گروه در هر کدام از متغیرهای مورد بررسی معنی‌دار بوده و دو گروه در پس آزمون با هم تفاوت معناداری داشتند. براساس این نتایج، برنامه توانمندسازی زناشویی در زوجین گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل مشکلات زناشویی و تکانش‌گری ناکارآمد آن‌ها را کاهش داده است.نتیجه‌گیری: زوجین دارای ناکارآمدی زناشویی در معرض خطر بالای طلاق و جدایی و بسیاری از پیامدهای مخرب خانوادگی و اجتماعی هستند. برنامه توانمندسازی زناشویی می‌تواند با کاهش مشکلات زناشویی و نیز کاهش تکانش‌گری ناکارآمد زوجین در جلوگیری از این پیامدهای مخرب موثر باشد.