بررسی فراوانی انواع آسیب‌های اسکلتی– عضلانی دانشجویان پلیس زن در دوران آموزش

چکیدهزمینه و هدف: آسیب‌های اسکلتی-عضلانی مرتبط با کار، از جمله بزرگ‌ترین مشکلات بهداشت شغلی کشورها است. هدف این بررسی، تعیین فراوانی انواع آسیب‌های اسکلتی-عضلانی دانشجویان و مقایسه انواع آسیب‌ها بر حسب محل آسیب و بررسی تاثیر فعالیت‌های رزمی، ورزشی و سایر عوامل موثر بر آسیب در طی دوران آموزش و اتمام آن بوده است. روش: نوع پژوهش توصیفی–مقطعی است. داده‌های پژوهش توسط 98 نفر از دانشجویان پلیس زن به روش تمام‌شمار از طریق پرسشنامه نوردیک استاندارد و بومی‌شده و معاینات پزشکی و آزمون آمادگی جسمانی در دو مرحله ابتدا و اتمام آموزش‌های رزمی-ورزشی در سال 1391 گردآوری شده‌اند. داده‌ها با آماره‌های توصیفی و آزمون تی و مک‌نمار وکولموگروف مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: از 98 نفر دانشجو سالم، 77 نفر پس از پایان دوره آموزشی در حداقل یکی از قسمت‌های دستگاه اسکلتی-عضلانی وضعیت نامطلوب‌تری نسبت به زمان شروع دوره داشتند. پس از پایان دوره 61 نفر در ستون‌فقرات، 29 نفر در اندام تحتانی و 23 نفر در اندام فوقانی وضعیت نامطلوب‌تری نسبت به زمان شروع دوره داشتند. 7% فعالیت رزمی و 4/34% فعالیت ورزشی بر آسیب‌های اسکلتی-عضلانی در پایان دوره آموزشی تاثیر داشتند. ارتباطی بین عوامل فردی با ایجاد آسیب‌های اسکلتی-عضلانی از نظر آماری وجود نداشت (05/0 < p). نتیجه‌گیری: توجیه و آموزش مربیان رزمی– ورزشی برحسب نوع جنسیت و آماده سازی و تقویت قوای جسمانی قبل از فعالیت‌های مربوطه، در کاهش آسیب‌های اسکلتی-عضلانی پلیس زن نقش موثری ایفا می‌کند.