روایت زنان از خود جرحی(مطالعه زنان شهر تبریز)

زمینه و هدف: خودجرحی عملی است که در آن فرد به‌صورت عمدی، تکانه‌ای و غیر کشنده به بدن خود صدمه می‌زند. این پدیده به شکل‌های مختلف بروز می‌کند که شایع‌ترین روش آن، بریدن مچ دست و پا با تیغ و یا ابزاری تیز است. این پژوهش به دنبال روایت های زنان از خود جرحی است. این مقاله با رویکرد کیفی و روش پدیدارشناسی صورت گرفته است. روش: روش تحقیق، روش کیفی و رویکرد تحقیق پدیدارشناسی توصیفی بوده است. جامعه آماری مورد مطالعه این پژوهش زنان دارای نشانه های خودجرحی ساکن شهر تبریز بوده اند که 16 نفر به وسیله نمونه گیری مبتنی بر هدف با دامنه سنی 4014 سال انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات مصاحبه نیمه ساختار یافته و داده ها با استفاده از روش کلایزی(کدگذاری باز، محوری، گزینشی) تحلیل شد. یافته ها: از مصاحبه‌ها چهار مقوله اصلی شامل الف تعاریف و زمینه‌ها (خودجرحی از نگاه زنان، روش‌ها و زمینه‌ها)، ب انواع خود جرحی (شامل تعلق به گروه همسالان، اعمال فشار، کنترل هیجان و تنبیه خود)، ج دلایل و انگیزه‌ها (مهارت‌های ارتباطی ضعیف، الگو گیری، تعلق به گروه همسالان، ناتوانی در مدیریت هیجان ها، ناتوانی در حل مساله اجتماعی، ناتوانی در انتقال پیام اجتماعی، ناملایمات خانوادگی) و د پیامدها (تعلق گروهی، موردتوجه قرار گرفتن، انتقال پیام) شناسایی شد.نتیجه گیری:اقدام زنان به خودجرحی به نوعی بیان اعتراض به وضعیت موجود بوده وبررسی زمینه های رفتار خودجرحی زنان بر وابستگی انگیزه های خودجرحی به فرهنگ و شرایط اجتماعی اذعان دارد.

women’s narrative of self-injury (study of women in tabriz)

introduction: selfinjury is an act in which a person intentionally, impulsively and nonfatally injures his body. this phenomenon occurs in various forms, the most common method of which is cutting the ankle with a razor or a sharp tool. this research seeks women’s narratives of selfharm. this article has been done with a qualitative approach and phenomenological method. method: the research method was qualitative and the research approach was descriptive phenomenology. the statistical population of this study were women with selfinjurious symptoms living in tabriz. 16 people were selected by purposive sampling with an age range of 1440 years. the data collection tools were semistructured interviews and the data were analyzed using colaizzi method (open coding, axial, selective). results: from the interviews, four main categories include: a) definitions and contexts (selfinjury from the perspective of women, methods and contexts), b) types of selfinjury (including belonging to the peer group, pressure, emotion control and selfpunishment), c) causes and motivations (poor communication skills, role modeling, belonging to a peer group, inability to manage emotions, inability to solve social problems, inability to convey social messages, family troubles) and d) consequences (group belonging, attention, message transmission) was detected.conclusion: women’s selfaggression is a form of protest against the status quo and hurts themselves in an attempt to relieve unbearable emotional pressure. examining the contexts of women’s selfinjurious behavior acknowledges the dependence of women’s selfinjurious motives on culture and social conditions.