بررسی تاثیر مشارکت ورزشی بر نشاط اجتماعی با تعدیل‌کنندگی سلامت اجتماعی

هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر مشارکت ورزشی بر نشاط اجتماعی با تعدیل کنندگی سلامت اجتماعی می باشد. پژوهش حاضر به ‌صورت پیمایشی و با استفاده از روش نمونه‌گیری طبقه‌بندی و بهره‌گیری از پرسش‌‌نامه محقق‌ساخته صورت گرفته است. جامعه آماری پژوهش را کلیه دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد (23000 نفر) تشکیل می‌دادند. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران، 403 نفر برآورد شد. یافته های پژوهش حاکی از آن است که میانگین مشارکت ورزشی در پاسخگویان 168 دقیقه در هفته می باشد. همچنین، میانگین نشاط اجتماعی 65.6 است که این میانگین در حد متوسط قرار دارد. بین میانگین مشارکت ورزشی و سلامت اجتماعی بر حسب جنسیت تفاوت معناداری وجود دارد، ولی نشاط اجتماعی بر حسب جنسیت دارای تفاوت معنادار نمی باشد. بیشترین تاثیر بر نشاط اجتماعی به ترتیب مربوط به متغیرهای سلامت اجتماعی (ضریب بتا= 0.15) و مشارکت ورزشی (ضریب بتا= 0.13) می باشد، در حالی که متغیر مشارکت ورزشی بر سلامت اجتماعی تاثیر معناداری نداشت.

Effects of Sport Participation on Social Vitality with Social Health Moderation

The study is to investigate the effect of sport participation on social vitality and social health modalities. The research was conducted in a survey using stratified sampling method and using a researchermade questionnaire. The statistical population was the students of Ferdowsi University of Mashhad (23000 people). The sample size was 403 people using the Cochran formula. The findings indicated that the average sports participation in respondents is 168 minutes per week. The average social vitality is also 65/6, which is moderate. There was a significant difference between the mean of sport participation and social health in terms of gender, but there was no significant difference in social happiness according to gender. The greatest effect on social vitality was related to social health variables (beta coefficient = 0/15) and sports participation (beta coefficient = 0/13), while the sport participation variable had no significant effect on social health.