بررسی تاثیر آموزشی و پرورشیِ الگوی مدیریت آموزش خودراهبر در علوم دینی بر یادگیری خودراهبر و پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان

آموزش معلمان و یادگیری دانش آموزان در این عصر بسیار حرفه ای شده و روش های آموزش نیازمند جوابگویی به پیچیدگی نیازهای آموزشیادگیری است. هدف این پژوهش بررسی تاثیر پرورشی و آموزشی الگوی مدیریت آموزش خودراهبر در آموزش علوم دینی بر رفتار خودراهبری و پیشرفت درسی دانش آموزان بود. میزان رفتار خودراهبری دانش آموزان به لحاظ قابلیت یادگیری، برنامه مندی، استقلال در یادگیری، مسئولیت پذیری، علاقه به یادگیری، ارزیابی و تفکر انتقادی، خلاقیّت، خودمنظبتی و تعامل، با طرح پژوهشی نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه گواه بررسی شد. دو کلاس با 28 و 24 دانش آموز پسر پایه نهم دبستان امام رضا در منطقه آموزشی نیروگاه شهر قم به طور تصادفی در گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. دوره آموزشی برای هر دو گروه 14 جلسه 75 دقیقه ای در 8 هفته با محتوای درسی برابر بود. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه یادگیری خودراهبری بود که رواییش توسط صاحبنظران، روایی سازه اش توسط تحلیل عاملی، و پایاییش توسط ضریب الفای کرانباخ تایید شد. ابزار سنجش پیشرفت تحصیلی در سه زمینه دانش، مهارت و نگرش آزمون مداد کاغذی معلم ساخته و چک لیست بود. آمار توصیفی (میانگین، و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تی مستقل و کوواریانس) در تحلیل داده ها به کار رفت. نتایج پژوهش تفاوت آماری معنادار آموزش علوم دینی با الگوی مدیریت آموزش خودراهبر را در یادگیری رفتار خودراهبری دانش آموزان گروه آزمایش نشان داد. بر مبنای یافته های این پژوهش، کاربست الگوی مدیریت آموزش خودراهبر به عنوان راهبردی جدید در آموزش علوم دینی جهت پرورش مهارت خودراهبری دانش آموزان و پیشرفت آموزشی و درسی آنها توصیه گردید.

Studying the nurturing and instructing effects of self-directed management education model in religious science on students’ self-directed behavior and academic achievement

Teachers rsquo; teaching and students rsquo; learning have become highly professional, in this age. Teaching methods need to be responsive to today rsquo;s education and learning complexities. The goal of this research was to study the nurturing and instructional effects of selfdirected management education model in teaching religious science on students rsquo; selfdirected behavior and academic achievement. The amount of students rsquo; selfdirected behaviors concerning their ability in learning planning, be independent, accountability, interest, evaluating and critical thinking, creativity, selfarrangement and interaction were studied through semiexperimental research method using pretest and posttest design with control group. Two ninth grade classes randomly selected as experimental and control group with the size of 29 and 24 in Imam Reza School in Nirugah District in Qom. Fourteen 75 minute sessions were conducted in the classes during eight weeks. The tools for collecting data were a valid questionnaire confirmed through a panel of experts, its construct validity through factor analysis, and its reliability by Cronbach's alpha coefficients. The tool for measuring academic achievement in three areas of knowledge, skill and attitude respectively were teacher paper and pencil test and checklist. The data were analyzed through descriptive statistics (mean and standard deviation) and inferential statistics (Independent T and Covariance). The results indicated the use of selfdirected management education model in religious sciences has positive nurturing effect on students rsquo; selfdirected skill and their academic achievement. Therefore, the use of selfdirected management education model as a new approach in religious education for nurturing students rsquo; selfdirected skills and their academic achievement was recommended. Key words: management education model, selfdirected learning, religious sciences instruction, nurturing and instructional effect.