بهینه‌سازی مدل دراستیک و سینتکس در ارزیابی آسیب‌پذیری آبخوان دشت شبستر

دشت شبستر منطقۀ فعالی از نظر کشاورزی است و استفاده از منابع آب زیرزمینی در آن به‌علت کمبود آب سطحی اهمیت بسیار زیادی دارد. رشد روزافزون جمعیت و فعالیت‏های صنعتی و کشاورزی و به تبع پسماندهای ناشی از آنها، احتمال آلودگی این آبخوان را افزایش می‌دهد. بنابراین، ارزیابی آسیب‏پذیری آبخوان این دشت برای توسعه، مدیریت و تصمیم‌های کاربری اراضی، چگونگی پایش کیفی منابع آب زیرزمینی و جلوگیری از آلودگی این منابع، بسیار مفید است. در مطالعۀ حاضر به‌منظور ارزیابی آسیب‏پذیری آبخوان دشت شبستر از روش دراستیک و سینتکس استفاده شده است. با توجه به اینکه رتبه‏ها و وزن‏های مدل‏های آسیب‏پذیری تا حدودی به نظر کارشناسی مربوط است، برای بهبود رتبه‏ها در هر دو مدل دراستیک و سینتکس از روش ویلکوکسن و به‌منظور بهینه‏سازی وزن‏ها، از روش آماری ساده و الگوریتم ژنتیک استفاده شد. در نهایت، مدل‏های بهینه‌شدۀ ویلکوکسن-آماری- دراستیک-، ویلکوکسن-الگوریتم‏ ژنتیک- دراستیک-، ویلکوکسن-آماری- سینتکس و ویلکوکسن- الگوریتم ژنتیک- سینتکس ساخته شد. در تمام مدل‏های بهینه‏سازی ضریب تعیین بین غلظت نیترات و شاخص آسیب‏پذیری مربوط به آن نسبت به مدل اولیه افزایش یافت. ضریب تعیین بالاتر مدل سینتکس-ویلکوکسن-الگوریتم‏ ژنتیک (0.46=r^2) نسبت به دیگر مدل‏های بهینه‌شده نشان‌دهندۀ کارایی بهتر آن در منطقۀ مطالعه‌شده است.