تدوین مدل بهینه ‏سازی فازی برای بهره برداری تلفیقی از آب سطحی و آب زیرزمینی (مطالعۀ موردی: دشت آستانه-کوچصفهان)

در تحقیق حاضر، مدل بهینه‏سازی تماماً فازی با درنظرگرفتن عدم قطعیت‏ها برای برداشت تلفیقی آب سطحی و زیرزمینی برای تامین نیاز کشاورزی ارائه شده است. تراز آب زیرزمینی دشت آستانه-کوچصفهان با نرم‌افزار gms شبیه‏سازی و نتایج آن به‌صورت روابط رگرسیونی افت – برداشت به‌عنوان قید مدل بهینه‏سازی استفاده شد. در ادامه، مدل بهینه‏سازی فازی به دو روش کومار و جایالاکیشمی ابتدا به حالت صریح تبدیل شده و با نرم‏افزار gams اجرا شد. نتایج بیشترین افت را در هر دو روش 1.25 متر در ماه فروردین برای ناحیۀ راست کانال سنگر و برای ناحیۀ چپ آن 1.25 متر در ماه مرداد نشان داد. بیشترین کمبود در روش کومار، در ناحیۀ چپ سنگر مربوط به سال 1381 بود که 59.82 درصد از نیازها تامین شد، در حالی که در ناحیۀ راست 56.76 درصد از نیازها در سال 1393 تامین شد. در روش جایالاکیشمی در بدترین شرایط، بیشترین کمبود در سال 1377 و 1393 بود که 66.5 و 60.96 درصد از نیازها به‌ترتیب برای ناحیۀ چپ و راست سنگر تامین شد و نیز در روش کومار، در شرایط بیشترین کمبود مجموع چپ و راست سنگر در سال 1377، تامین نیازها معادل حدود 65.9 درصد بود. در حالی که، در روش جایالاکیشمی این مقدار 66.5 درصد در سال 1377 بوده و در وضع موجود این درصد تامین در بدترین شرایط 54 درصد است. مدل بهینه‏سازی فازی ارائه‌شده با درنظرگرفتن عدم قطعیت‏ها نسبت به مدل‏های کلاسیک برتری دارد و می‏تواند برای مدیریت تلفیقی تامین آب کشاورزی به کار رود.