بهینه‏ سازی الگوی کشت با استفاده از روش topsis و الگوریتم ژنتیک بر‌مبنای قابلیت‌های gis (مطالعۀ موردی: اراضی بخش جلگه، استان اصفهان)

یکی از ارکان اساسی مدیریت آب و افزایش بهره‏وری کشاورزی، استفادۀ بهینه از منابع موجود است. با توجه به تقاضای در حال افزایش محصولات کشاورزی، افزایش بهره‏وری از منابع کمیاب، ضرورتی انکار‌ناپذیر است. بهره‏برداری مطلوب از این منابع، افزون بر تامین تقاضای جامعه به‌عنوان یک هدف کلان، می‏تواند افزایش درآمد بهره‏برداران را نیز به‌دنبال داشته باشد. یکی از راهکارهای مناسب برای افزایش بهره‏وری در بخش کشاورزی، اصلاح الگوی کشت محصولات با توجه به پارامترهای مختلف است. در این تحقیق ابتدا با استفاده از معیارهای اقتصادی، نیاز آبی و دورۀ رشد محصولات، در مدل تصمیم‏گیری چند‌معیارۀ topsis، محصولات بهینه انتخاب شده‏اند. همچنین با ترکیب این نتایج با پارامترهای میزان آب موجود و زمان مشترک دورۀ رشد محصولات، با استفاده از الگوریتم ژنتیک، مساحت بهینۀ کشت تخصیص داده‌شده به هر محصول مشخص شده ‏است. در ادامه با استفاده از قابلیت‌های مکانی gis و پارامترهای مکانی مختلف و ترکیب با اطلاعات بهینه‌شده، نقشۀ الگوی بهینۀ کشت محصولات تهیه شده ‏است. نتایج به‌دست‌آمده نشان می‏دهد که با استفاده از مدل‌های استفاده‌شده و قابلیت‌های gis، می‏توان به الگوی کشت مناسب دست‏ یافت و به‌طور متوسط حدود 25 درصد افزایش بهره‏وری و استفاده از منابع موجود داشت.