مروری بر کاربرد زغال‌های زیستی در حفاظت خاک و آب

منابع آب و خاک از مهم ترین منابع طبیعی یک کشور هستند که کلیه نیازهای غذایی انسان و دام از آن‌ها فراهم می گردد، اما متاسفانه دائماَ در معرض تجاوز و دگرگونی های عوامل انسانی و غیرانسانی قرار می گیرند. استفاده از زغال‌های زیستی یکی از راه‌کارهایی است که اخیراَ در مجامع علمی بین‌المللی به منظور حفاظت خاک و آب مورد توجه قرار گرفته است. زغال‌زیستی یک ماده متخلخل غنی از کربن است که با حرارت دادن هر گونه توده زیستی آلی در یک محیط عاری از اکسیژن توسط فرآیندی به نام پیرولیز (آتشکافت) تهیه می‌شود. استفاده از زغال‌های زیستی دستاوردهایی نظیر مدیریت زباله‌، افزایش حاصل‌خیزی و بهبود کیفیت خاک، کاهش حجم رواناب و آلاینده‌های موجود در آن، تولید انرژی و کاهش مشکلات زیست‌ محیطی شامل تغییر اقلیم و آلودگی آب را به همراه خواهد داشت. بایستی توجه داشت که خصوصیات خاک و نیز خصوصیات زغال‌زیستی در میزان کارایی زغال‌های زیستی در عملکردهای بنیادی خاک تاثیرگذار می‌باشند. با توجه به پژوهش‌های انجام شده، می‌توان دریافت که زغال‌زیستی بیش‌تر در بخش کشاورزی و تولید محصول به کار برده شده و کم‌تر در بخش فرسایش و حفاظت خاک از آن استفاده شده است که با توجه به قابلیت این مواد در مهار رواناب و فرسایش و البته با در نظر گرفتن مخاطرات استفاده از آن‌ها در شرایط مختلف، بایستی در این بخش نیز مورد توجه قرار گیرند.