مناطق بافر گیاهی و نقش آن ها در آبخیزداری

باتوجه به مشکلات متعدد فعلی در بخش کشاورزی و آلودگی های غیر نقطه ای، حس اقتصادی کشاورزان آینده نگر ایجاب می کند تا کشاورز به دنبال اقداماتی برای حفظ مواد مغذی و خاک در مزرعه خود باشد. از طرفی سیلاب های گل‌آلود و مخرب هر ساله منابع آب و غذا و منافع جوامع بشری را تهدید می کنند. در چنین شرایطی می توان مناطق بافر را به‌عنوان یک ایده نوین و سازگار با محیط زیست برای کشاورزان و جوامع بشری تلقی کرد. مناطق بافر موجود در حوزه های آبخیز کشور نیز دارای آثار و خدمات متنوعی برای جوامع بشری می باشند که در حال حاضر تا حدی برای مدیران کشور ناشناخته باقی مانده است. بافرهای طبیعی موجود در دو شهر گرگان و مینودشت در استان گلستان به‌عنوان نمونه بارز مناطق بافر در ایران، علاوه بر کاهش اثر سیل های مخرب، منابع آب این شهرها را نیز از ورود آلودگی های غیرنقطه ای محافظت می کنند. نتایج این بررسی نشان داد مناطق بافر دو منطقه مورد مطالعه نقش موثری در ارتقاء سلامتی بوم‌سازگان این مناطق ایفا می کنند. از طرفی با طراحی و مدل‌سازی بافرها برای مناطق بحرانی این دو محدوده، می توان خسارات ناشی از سیل و آلودگی منابع را کاهش و درآمد کشاورزان را نیز افزایش داد. هم‌چنین بر اساس این یافته ها، استفاده از مناطق بافر به‌عنوان یک ابزار مهندسی زیستی در حوزه های مورد مطالعه مطرح می باشد.