نقش ریزموجودات خاک زی در مهار رواناب و هدررفت خاک

ﻓﺮﺳﺎﯾﺶ ﺧﺎک و ﺗﻮﻟﯿﺪ رﺳﻮب ﻧﺎﺷﯽ از آن در آﺑﺨﯿﺰ ﻫﺎ ﯾﮑﯽ از ﻣﺤﺪودﯾﺖ ﻫﺎی اﺳﺎﺳﯽ در رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ی ﭘﺎﯾﺪار اﺳﺖ. ﺑﺮ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺎس اﺳﺘﻔﺎده از ﺗﺜﺒﯿﺖ ﮐﻨﻨﺪه ﻫﺎ و اﻓﺰودﻧﯽ ﻫﺎی ﺧﺎک از ﻗﺒﯿﻞ ﻣﻮاد ﻃﺒﯿﻌﯽ، آﻟﯽ و ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﻓﺰاﯾﺶ ﺣﺪ آﺳﺘﺎﻧﻪ ی ﻓﺮﺳﺎﯾﺶ ﭘﺬﯾﺮی و ﮐﺎﻫﺶ ﻓﺮﺳﺎﯾﺶ ﺧﺎک در ﺳﻄﻮح ﺧﺎﮐﯽ ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده و ﯾﺎ آزﻣﺎﯾﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﻣﺤﺪودﯾﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﭼﻮن ﻧﺎﭘﺎﯾﺪاری و ﻣﻮﻗﺘﯽ ﺑﻮدن اﻓﺰودﻧﯽ ﻫﺎ و ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ داﺷﺘﻦ اﺛﺮات ﻣﺨﺮب ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺴﺘﯽ، اﺳﺘﻔﺎده از آن ﻫﺎ را ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﮐﺸﯿﺪه اﺳﺖ. ﻟﺬا در ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﻌﯽ ﮔﺮدﯾﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ در ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده از رﯾﺰﻣﻮﺟﻮدات ﺧﺎک زی ﺑﻪ ﻋﻨﻮان راه ﮐﺎری ﭘﺎﯾﺪار و زﯾﺴﺘﯽ ﺑﺮای اﺣﯿﺎء و ارﺗﻘﺎء ﺧﺎک ﻫﺎی ﺗﺨﺮﯾﺐ ﯾﺎﻓﺘﻪ اﻃﻼﻋﺎت ﺟﺎﻣﻊ اراﺋﻪ ﺷﻮد. ﺑﺮ اﺳﺎس ﻧﺘﺎﯾﺞ ﭘﮋوﻫﺶ ﻫﺎی ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﻘﺶ ﻣﺆﺛﺮ رﯾﺰﻣﻮﺟﻮدات ﻓﻌﺎل ﭘﻮﺳﺘﻪ ی ﺳﻄﺤﯽ ﺧﺎک ﺑﻪ وﯾﮋه ﺳﯿﺎﻧﻮﺑﺎﮐﺘﺮی ﻫﺎ، ﺑﺎﮐﺘﺮی ﻫﺎ و ﻗﺎرچ ﻫﺎ در ﭘﺎﯾﺪاری ﺧﺎک داﻧﻪ ﻫﺎ، اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺸﺸﯽ و ﺑﺮﺷﯽ ذرات ﺧﺎک، اﻓﺰاﯾﺶ ﻧﻔﻮذﭘﺬﯾﺮی، ﻧﮕﻪ داﺷﺖ رﻃﻮﺑﺖ، ﺗﺜﺒﯿﺖ ﻧﯿﺘﺮوژن و ﮐﺮﺑﻦ و اﻓﺰاﯾﺶ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺧﺎک ﺑﺮای ﺣﻀﻮر و رﺷﺪ ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻮﺟﻮدات و ﭘﻮﺷﺶ ﮔﯿﺎﻫﯽ از ﻃﺮﯾﻖ ﺗﺮﺷﺢ ﭘﻠﯽ ﺳﺎﮐﺎرﯾﺪ و ﭼﺴﺒﻨﺪﮔﯽ ﺧﺎک داﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ اﺛﺒﺎت رﺳﯿﺪه اﺳﺖ. ﻟﺬا ﺑﺎ ﻧﻘﺶ ﭘﻮﯾﺎﯾﯽ ﺧﻮد ﺑﺎﻋﺚ ﭘﺎﯾﺪاری و اﯾﺠﺎد ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮای ﺣﻀﻮر ﭘﻮﺷﺶ ﮔﯿﺎﻫﯽ و ﺳﺎﯾﺮ ﺟﺎﻧﺪاران ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﻟﺬا زﻣﯿﻨﻪ ﺳﺎزی ﺳﺎزﮔﺎری و ﯾﺎ ﺣﻤﺎﯾﺖ از ﻏﻨﺎی ﻣﻮﺟﻮدات ﺧﺎک زی از ﻃﺮﯾﻖ ﺗﻮﺳﻌﻪ ی رﯾﺰﻣﻮﺟﻮدات ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اوﻟﯿﻦ ﺣﻠﻘﻪ از ﺑﻮم ﺳﺎزﮔﺎن ﺑﺎﻋﺚ اﯾﺠﺎد ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮای اﺣﯿﺎء و ارﺗﻘﺎء ﭘﺎﯾﺪار ﺑﻮم ﺳﺎزﮔﺎن و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﻬﺎر ﻫﺪررﻓﺖ رواﻧﺎب و ﺧﺎک ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺮرﺳﯽ ﻧﻘﺶ رﯾﺰﻣﻮﺟﻮدات ﺧﺎک زی ﺑﻪ وﯾﮋه ﺳﯿﺎﻧﻮﺑﺎﮐﺘﺮی ﻫﺎ و ﺑﺎﮐﺘﺮی ﻫﺎ در ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻓﺮآﯾﻨﺪ ﻫﺎی ﻓﺮﺳﺎﯾﺶ و ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﯿﺮی آن ﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻨﯽ ﺑﺮای ﺳﺎﯾﺮ ﺗﺜﺒﯿﺖ ﮐﻨﻨﺪه و اﻓﺰودﻧﯽ ﻫﺎی ﻣﻌﻤﻮل، ﺑﻪ ﺷﺮط ﺑﺮرﺳﯽ آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎﻫﯽ و در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ اﺑﻌﺎد ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺴﺘﯽ آن ﺿﺮوری ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ.