روش ‌های تله‌اندازی و ذخیره‌سازی برف و استحصال آب حاصل از آن

در طی سال‌های اخیر نه تنها میزان کل بارندگی کاهش یافته است بلکه سهم بارش برف از بارندگی سالانه نیز کاهش  یافته است. در عوض تعداد بارش‌های با مقادیر کم نسبت به بارش‌های با مقادیر زیادتر افزایش یافته است. این شرایط، افزایش میزان تبخیر از سطح خاک و کاهش حجم آب‌های نفوذ یافته به درون خاک را به همراه دارد. برف به واسطه سفیدی رنگ و بازتابش نور خورشید، گرمای کمی از نور خورشید جذب می‌کند از این‌رو می‌تواند تا مدت زیادی بر روی زمین باقی مانده و سطح زمین را در برابر تبخیر محافظت کند. برف به‌دلیل ماندگاری بر روی سطح خاک، ذوب تدریجی و نفوذ آب حاصل از آن به خاک، از نظر میزان آب قابل استحصال اثر بخشی بیش‌تری نسبت به باران دارد. با توجه به امکان استحصال و بهره‌برداری از آب حاصل از برف، لازم است که برای مصارف گوناگون روش‌های متناسب، مفید و موثر مورد بررسی، شناسایی و معرفی گردند. برف در زمان بارش به‌صورت تقریباً یکنواخت در هر منطقه بر روی زمین قرار می گیرد. اما اگر توده برف از چسبندگی کافی برخوردار نباشد، ذرات آن توسط جریان وزش باد از جای خود کنده شده و توسط باد حمل و در نهایت در نقاط دیگری ترسیب و انباشته می‌شود. برف تازه معمولاً فاقد چسبندگی کافی است، از این‌رو به راحتی توسط وزش باد حمل و جابجا می‌گردد. محل ترسیب و تجمیع برف‌های جابجا شده، در امکان و چگونگی استحصال آب آن تاثیرگذار است. اگر محل ترسیب برف هدفمند انتخاب شود و یا آن‌که به طبیعت دیکته گردد می توان از آب حاصل از آن بهره‌برداری بیش‌تری به عمل آورد. با اجرای پژوهشی در محدوده گردنه چرای واقع در استان چهار محال و بختیاری، وضعیت میزان انباشت و ذوب برف به‌مدت 6 سال مورد بررسی قرار گرفت. طی این تحقیق نتایج و تجربیات ارزشمندی به‌دست آمد. در این مقاله روش های تله‌اندازی، ترسیب و تجمیع برف و موارد استفاده از آب حاصل از ذوب برف که ماحصل تجربیات اجرای طرح فوق الذکر می‌باشد ارائه خواهد شد.