ارزیابی امکان درخت‌کاری در کنار راه‌ ها با آبیاری سیلابی مطالعه موردی: راه نصیرآباد-رحیم‌آباد

ایجاد و گسترش پوشش گیاهی، به ویژه درختان و درختچه ها، در کنار جاده ها، تلاشی برای هماهنگی عملیات سازه ای و محیط زیست است. پوشش گیاهی نه تنها صدای رفت و آمد را کاهش می دهد، بلکه چشم اندازی زیبا از مسیر برای مسافران فراهم می کند. محدودیت اصلی این برنامه، به ویژه در مناطق خشک و نیمه خشک، تامین حداقل آب مورد نیاز گیاهان در دوره خشکی برای ادامه زندگی است. اگر چه در این مناطق سطح غیر قابل نفوذ آسفالته جاده ها حجم قابل توجهی رواناب تولید می کند، بهره برداری از سیلاب آبراهه های متعدد که جاده ها را قطع می کنند نیز فرصتی فراهم می سازد تا نه تنها زیان های سیل کاهش یافته و آمد و رفت مختل نشود، بلکه سبب سرسبزی کنار جاده گردد. هدف از این مطالعه بررسی عملکرد درختان اکالیپتوس (eucalyptus camaldulensis dehnh) کاشته شده در کنار جاده است. درختانی که در 2 اسفند سال 1364 به وسیله دانش آموزان مدرسه ابتدایی رحیم آباد در کنار جاده نصیرآبادرحیم آباد (دشت گر بایگان) کاشته شد و فقط با سیلاب آبیاری شدند. پس از انتخاب تصادفی 90 درخت، شاخص های کمی و کیفی آن ها به مدت 4 سال اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که افزون بر زنده مانی 100%، رویش قطری و طولی درختانی که با سیل آبیاری شده اند نسبت به آن هایی که سیل دریافت نکرده اند در این منطقه بیابانی، قابل توجه است. بنابراین، افزون بر حفظ راه در برابر سیل، با تامین نیاز آبی درختان، چشم اندازی زیبا خلق شده است. سامانه ی گرد آوری آب باران، راه کاری پایدار و سازگار با محیط زیست برای ایجاد و گسترش پوشش گیاهی در کنار راه ها است.