مقایسه روش‌های تلفیقی در شناسایی عرصه‌های مناسب پخش سیلاب در دشت‌های ساحلی جنوب ایران (مطالعه موردی: دشت سرخون، استان هرمزگان)

تغذیه مصنوعی آبخوان ها به روش پخش سیلاب راهکاری است که می توان حجم آب زیرزمینی را افزایش و روند افت سطح آن را کاهش داد. مهم ترین گام در اجرای عملیات پخش سیلاب، شناسایی عرصه های مستعد است. از این رو، در این پژوهش سعی گردیده است، با کمک سیستم اطلاعات جغرافیایی و روش های تلفیق شامل منطق بولین، منطق فازی و شاخص هم پوشانی مناسب ترین عرصه ها برای عملیات پخش سیلاب با هدف تغذیه مصنوعی در دشت حاصلخیز سرخون بندرعباس شناسایی گردد. بدین منظور، ابتدا پنج عامل موثر نفوذپذیری سطحی، شیب، ضخامت آبرفت، توانایی انتقال آب در آبرفت و شوری آب منطقه مورد مطالعه، در محیط gis آماده سازی و با روش های مذکور وزن دهی و مقایسه روش ها با عرصه کنترل زمینی، با استفاده از آماره کاپا صورت پذیرفت. نتایج نشان داد، به ترتیب منطق بولین، شاخص هم پوشانی و منطق فازی بدون محدودیت کاربری اراضی 4/34، 8/35 و 4/71 درصد از عرصه را مناسب پخش سیلاب و با اعمال محدودیت کاربری اراضی 9/21، 7/26 و 66/45 درصد کاهش می یابد. در مجموع روش فازی با دارا بودن بیشترین شباهت با عرصه های کنترل و بالاترین ضریب کاپا بهترین روش شناخته شد.