مروری بر روش های کواپتاسیون خارجی در دام های کوچک

تثبیت خارجی توسط کواپتاسیون به معنای استفاده از گچ‌ها، آتل‌ها، بانداژها و اسلینگ ها برای بی حرکت کردن اندام آسیب دیده است. این روش ها اگر درست بکار روند به شکل تقریبی اندامی که روی آن اعمال می شوند هستند و تثبیت پایدار قطعات استخوان را بدون نیاز به ایمپلنت های جراحی در محل شکستگی فراهم می کنند. تثبیت خارجی آسیب های ارتوپدی در دامپزشکی مزایای قابل توجهی نسبت به تثبیت باز(open fixation) و تثبیت داخلی(internal fixation) دارد. در بیشتر موارد، آسیب های بافتی و عروقی، خطر عفونت و هزینه استفاده از آن می تواند بسیار کمتر از مداخلات جراحی باشد. موفقیت درمان بستگی به انتخاب روش درمانی مناسب برای بیمار دارد. روش های تثبیت موقت معمولاً برای پیشگیری از ادم، تسکین درد، کاهش آسیب بعدی به بافت نرم، محافظت از زخم در برابر آلودگی بیشتر، جلوگیری از تبدیل شکستگی‌های بسته به شکستگی‌های باز و تثبیت شکستگی در حیواناتی که بصورت حاد آسیب دیده اند کاربرد دارد. در دامپزشکی انواع مختلفی از کواپتاسیون خارجی برای ایجاد بهترین تثبیت خارجی آسیب ها در دسترس است، پس برای فعالین این حوزه ضروری است که با روش های مختلف و موارد استفاده از آن ها آشنایی کافی داشته باشند.به عنوان یک قانون کلی کواپتاسیون خارجی روشی قابل قبول برای ترمیم شکستگی در بیماران جوان (کمتر از 1 سال) است زیرا سریعتر بهبود می یابند. کواپتاسیون خارجی به بهترین وجه نیروهای خمشی روی شکستگی های دیستال را خنثی می کند و نیاز به تثبیت مفصل بالا و زیر شکستگی دارد؛ بنابراین، کواپتاسیون دارای معایبی از جمله بی حرکتی طولانی مدت اندام است که خود می تواند باعث آتروفی شدید ناشی از آتروفی عدم استفاده(disuse atrophy) و احتمالا بیماری شکستگی(fracture disease) شود.

a review on external coaptation methods in small animal

external fixation by means of coaptation means using casts, splints, bandages, and slings to immobilize the injured limb. these methods if used properly approximate the shape of the limb on which they are applied and provide stable fixation of bone fragments without the need for surgical implants at the fracture site. external fixation of orthopedic injuries in veterinary medicine has significant advantages over open fixation and internal fixation. in most cases, the soft tissue and vascular damages, the risk of infection, and the cost of its use can be much lower than surgical intervention. careful case selection is required to achieve successful treatment of fractures with external coaptation. temporary fixation methods are usually used to prevent edema, relieve pain, reduce subsequent soft tissue damage, protect the wound from further contamination, prevent the conversion of closed fractures to open fractures, and stabilize the fractured particles in acutely injured animals. various types of external coaptations are available in veterinary practice to provide the best external fixation of injuries. therefore, it is essential for the practitioners in this field to have sufficient familiarity with different methods and their uses. as a general rule, external coaptation is an acceptable mode of fracture repair for animals that are younger than 1 year of age, because they heal faster. external coaptation best neutralizes flexion forces on distal fractures and requires stabilization of the joint above and below the fractured site. therefore, coaptation has the disadvantage of prolonged immobilization of the limb, which can cause severe atrophy from disuse atrophy and possible fracture disease.