اثر مقدار سزیم137 ورودی به بدن در جذب آن در بافت

برخی مواد رادیواکتیو در اثر فعالیت انسان به صورت انبوه در محیط زیست پخش می‌شوند. از جمله این فعالیت‌ها می‌توان به آزمایش‌های هسته‌ای و به‌ویژه به حوادث بزرگ نیروگاه‌های هسته‌ای مانند چرنوبیل و فوکوشیما اشاره کرد. پرتوگیری‌های خارجی و داخلی در نتیجه ورود این رادیونوکلئیدها (از طریق خوراکی‌ها، نوشیدنی‌ها و استنشاق هوای آلوده) به بدن، می‌تواند خطرات بالقوه و بالفعلی را برای انسان ایجاد کند. میزان این پرتوگیری‌ها بسته به نوع رادیونوکلئید، میزان آلودگی ورودی و مدت زمان متفاوت خواهد بود. از جمله مهم‌ترین موارد آلودگی هسته‌ای، سزیم137 است که در حوادث هسته‌ای چرنوبیل و فوکوشیما مقادیر متنابهی از آن وارد محیط زیست شده‌ است که با توجه به نیمه عمر حدود 30 سال آن، مدت‌های طولانی در محیط باقی می‌ماند. در این تحقیق، برای بررسی نحوه جذب سزیم137 در بدن، از مدل چند بخشی شامل بخش‌های خون و سایر بافت‌ها استفاده شده‌ است. با استفاده از حل معادلات چند بخشی از دو روش‌ تحلیلی و عددی و با در نظرگرفتن پرتوزایی غذا به عنوان ورودی پرتوزایی سزیم در خون، بافت‌ها، ادرار و مدفوع محاسبه شده است. ضرایب انتقال بین بخش‌ها با توجه به پاسخ معادلات و داده‌های دفع سزیم از طریق ادرار و مدفوع ارائه شده در [1]icrp-54 به ‌دست آمده که با ضرایب محاسبه شده از طریق نرم‌افزار comkat با اختلاف مطلق در حدود 6-10× 5/5 مطابقت دارد. برای بررسی نحوه اثر مقدار رادیونوکلئید ورودی بر عکس‌العمل بافت‌ها، در حل معادلات حاکم بر مدل دوبخشی، ورودی‌های متفاوت پیوسته، ضربه‌ای، دوره‌ای و تصادفی در نظر گرفته شده و منحنی‌های ادرار و مدفوع در حالت‌های متفاوت به دست آمده است. اگرچه فرد در تمام این حالات، مقدار پرتوزایی معادل یکسان را دریافت می‌کند و انتظار می‌رود که پرتوزایی خروجی ادرار و مدفوع یکسانی مشاهده شود، به دلیل اعمال توابع ورودی متفاوت، عکس‌العمل بافت‌ها در هر حالت متفاوت است و پرتوزایی خروجی یکسانی مشاهده نمی‌شود. نتایج نشان می‌دهد درصد اختلاف این ورودی‌ها نسبت به ورودی ضربه‌ای مورد توصیه icrp قابل ملاحظه است و برای تعیین پرتوگیری بدن در حوادث هسته‌ای باید مورد توجه قرار گیرد.   [1] (international commission on radiation protection)    [1] (international commission on radiation protection)