بررسی آثار زیست‌شناختی خروج مواد رادیواکتیو از راکتور تحقیقاتی تهران بعد از وقوع یک حادثه فرضی

امروزه استفاده از راکتورهای هسته‌ای برای تولید برق و رادیوایزوتوپ‌ها در حال افزایش است. راکتورهای هسته‌ای به‌طور معمول یا بر اثر نقص سیستم‌های ایمنی و سیستم تهویه، مواد رادیواکتیو را از طریق دودکش راکتور در محیط آزاد می‌کنند و موجب افزایش دز محیط اطراف راکتور می‌شوند. بررسی خطر نسبی و احتمال ابتلا به سرطان کارکنان و ساکنان اطراف راکتور، نقش ویژه‌ای در زمینۀ ایمنی راکتورهای هسته‌ای و حفاظت محیط زیست دارد. در این تحقیق، فرض شده است که بر اثر حادثۀ فرضی، مواد رادیواکتیو به‌صورت تصادفی و بر اثر اختلال در سیستم تهویۀ راکتور، از دودکش راکتور تحقیقاتی تهران خارج می‌شوند. در این مطالعه، ابتدا مقادیر دز معادل موثر کل (tede) ناشی از خروج مواد رادیواکتیو از دودکش راکتور با استفاده از کد فیزیک بهداشتhotspot نسخۀ 07/2 در تمامی کلاس‌های جوی و برای بیشترین و کمترین میزان سرعت باد که به‌ترتیب m/s 13 و 2 بودند، شبیه‌سازی و محاسبه شده، سپس براساس معادلاتbeir v ، خطر نسبی و همچنین احتمال ابتلا به سرطان در بدترین شرایط جوی، یعنی برای ناپایدارترین کلاس به‌دست آمده و ارزیابی شده است. نتایج شبیه‌سازی‌ها نشان می‌دهد در تمامی موارد، میزان دز جذبی افراد کمتر از حد مجاز سالانه است. بیشینۀ مقدار tede اطراف راکتور با سرعت باد رابطۀ معکوسی دارد و با افزایش سرعت باد، مقدار بیشینۀ دز جذبی کاهش می‌یابد و در فاصلۀ کمتری از راکتور اتفاق می‌افتد. همچنین در شرایط جوی ناپایدارتر، دز جذبی کارکنان و ساکنان اطراف راکتور، به‌طور محسوسی افزایش می‌یابد. نتایج محاسبات خطر نسبی و احتمال ابتلا به سرطان نیز حاکی از آن است که کودکان بیشتر در معرض سرطان هستند و با افزایش سن، احتمال ابتلا به سرطان و خطر نسبی کاهش می‌یابد.