ارزیابی ضرورت به‌کارگیری دزیمتر فردی در رادیولوژی دندان

پایین بودن دز ثبتی به‌وسیلۀ دزیمتر فردی (در ایران فیلم بج) بیشتر پرتوکاران رادیولوژی دندان، در مواردی این تردید را در برخی کاربران ایجاد کرده است که روش دزیمتری به‌کاررفته درست نیست. از دیگر سو، گزارش‌هایی هرچند کم‌شمار از پرتوگیری‌های شغلی نسبتاً قابل توجه، در رادیولوژی دندان وجود دارد. این دو وضعیت متضاد، انجام یک بررسی آماری و تحلیلی در راستای تعیین سطح دز موثر دریافتی در این کاربرد پرتوی را آشکار می‌سازد. این مقاله با انجام یک بررسی فراگیر آماری بر روی داده‌های موجود از دزیمتری فردی در رادیولوژی دندان، ضمن به‌دست‌آوردن فراوانی سطوح پرتوگیری، با بررسی‌های تکمیلی به راستی‌آزمایی پرتوگیری‌های غیرعادی در این گروه پرداخته است. نتایج نشان می‌دهد که بیش از 90% پرتوکاران در این گروه، دز سالانه‌ای نزدیک به زمینه دریافت می‌کنند و پرتوگیری شغلی سالانه بیش از 99% آن‌ها کمتر از حد دز برای مردم عادی است. از اندک افرادی که دارای دز دریافتی بالاتر از آستانۀ بررسی در دورۀ دو ماهه (1 میلی سیورت) هستند تنها یک نفر دز واقعی بالاتر از آستانۀ بررسی دریافت کرده است. با توجه به همۀ این نتایج، می‌توان با اطمینان از بی‌نیازی کارکنان رادیولوژی دندانی به دزیمتر فردی و در حد زمینه بودن پرتوگیری ایشان سخن گفت.