مقایسه اثر پرتو گاما و باریکه الکترون بر صافی‌های دیالیز پلی‌کربناتی به منظور بررسی امکان سترون‌سازی پرتوی آن‌ها

سترون‌سازی صافی‌های دیالیز معمولاً از طریق روش‌های غیر پرتوی انجام می‌شود. از آنجا که این صافی‌ها در مقیاس بالا مورد استفاده قرار می‌گیرند، سترون‌سازی آن‌ها به روش پرتوی به لحاظ بالا بودن سرعت فرآیند و اطمینان از عدم آلودگی، اهمیت زیادی پیدا می‌کند. یکی از مواردی که ضروری است پیش از سترون‌سازی پرتوی این صافی‌ها لحاظ گردد، شناخت اثر پرتو بر پلی‌کربنات مورد استفاده در ساخت بدنه آن‌ها است. از این نظر در این پژوهش تاثیر دو منبع تابش گاما (co60) و باریکه الکترون در محدوده دز سترون‌سازی (15، 25 و 37 کیلوگری) بر خواص فیزیکی- شیمیایی و مکانیکی پلی‌کربنات مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج آزمون‌های ftir، xrd و کشش برای هر دو نوع منبع تابش تقریباً مشابه بود و نشان داد که در این محدوده دز، تغییرات قابل ملاحظه‌ای در ساختار شیمیایی و خواص مکانیکی پلی‌کربنات ایجاد نمی‌شود. نتایج حاصل از طیف vis-uv نشان داد که جذب در نمونه‌های پرتودهی شده با هر دو منبع تابش در طول ‌موج‌های بالاتر اتفاق می‌افتد، در حالی که مقدار جذب در ناحیه مذکور برای نمونه‌های پرتودیده با الکترون کم‌تر است. هم‌چنین بر اساس نتایج آزمون رنگ‌سنجی، نمونه‌های تابش دیده با باریکه الکترون، شاخص زردی کم‌تری نسبت به نمونه‌های پرتودهی شده با اشعه گاما داشته و این مقدار ناچیز تغییر رنگ نیز با قرار گرفتن نمونه‌ها در محیط به مرور زمان کاهش می‌یابد. لذا براساس نتایج حاصل، روش سترون‌سازی صافی‌های دیالیز با استفاده از باریکه الکترون می‌تواند به عنوان یک روش مناسب مورد توجه قرار گیرد.