برآورد خطر القای سرطان های ثانویه در ارگان های سالم در طول رادیوتراپی تومور کبد

هدف این پژوهش تخمین دز رسیده به بافت ها و ارگان های سالم اطراف تومور کبد حین رادیوتراپی و برآورد ارگان هایی با احتمال بالای سرطان های القایی ثانویه است. این مطالعه به روش مونت کارلو انجام شده است. فانتوم استفاده شده، فانتوم ornl مربوط به یک خانم بزرگسال می باشد. حجم تومور به صورتی است که 30 درصد بافت کبد را پوشش داده است. در گام اولیه ی این تحقیق سر شتابدهنده ی خطی مدل 6 مگا ولتی واریان 2100 شبیه سازی شد و با مقایسه ی نتایج خروجی با مقادیر محاسبه شده از نتایج خود اطمینان حاصل شد و در مرحله ی بعد، تصحیحات مدنظر در فانتوم صورت گرفته و رادیوتراپی به روش مونت کارلو انجام شد. محاسبات مربوط به دز برای 38 ارگان انجام گرفت. با توجه به نتایج حاصله در این شبیه سازی درصد دز کل رسیده به سایر بافت ها نسبت به تومور در محدوده ی (%13.07-%0.01) قرار داشت و در بین ارگان های بررسی شده بافت سالم کبد، کلیه، بافت استخوانی قفسه ی سینه سمت راست، بافت استخوانی قفسه ی سینه سمت چپ، غده ی فوق کلیوی، پانکراس و ریه به ترتیب دز 88، 24.5، 24.2، 18.8، 15.9، 7 و 5 سانتی گری بر ثانیه دریافت کرده اند. با توجه به رابطه ی خطی بین دز دریافتی در هر ارگان و احتمال سرطانی شدن ارگان مربوطه، در مدل beir کلیه ها خطر ایجاد سرطان های ثانویه ی بالاتری نسبت به سایر ارگان ها دارند. در محاسبه خطر به روش مونت کارلو در یک زمان مشخص با توجه به نتایج نشان داده شده بخش سالم تومور کبد بیش ترین خطر القای سرطان های ثانویه را دارا می باشد و مقادیر مربوط به خطر القای سرطان های ثانویه برای کلیه و استخوان قفسه سینه سمت راست و چپ و غده فوق کلیوی به ترتیب 81، 48، 36 و 18 درصد به دست آمد. این احتمال برای بیمارانی که برای رادیوتراپی موثرتر مجبور به انجام تراپی های بیش تری می باشند بالاتر از سایر بیماران خواهد بود.