بررسی شیوع اهمال‌کاری سازمانی و عوامل فردی و شغلی مرتبط با آن، در کارکنان پرستاری و مامایی

مقدمه: اهمال کاری به عنوان یکی از بزرگ ترین موانع کارایی نیروی انسانی، نقش مهمی در کاهش عملکرد، بهره وری و سلامت کارکنان و سازمان دارد. هرگونه اهمال کاری در بیمارستان ها می تواند عوارض جبران نا پذیری برای بیماران به دنبال داشته باشد.هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین شیوع اهمال کاری و ارتباط آن با ویژگی های فردی و شغلی کارکنان پرستاری و مامایی انجام شد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر توصیفی و مقطعی است که در زمستان(1392) در بیمارستان های تامین اجتماعی استان اصفهان انجام گرفت. جامعه پژوهش شامل کارکنان پرستاری و مامایی (950 نفر) بود که با استفاده از جدول مورگان (290 نفر) به روش تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. داده ها توسط پرسشنامه اطلاعات فردی و مقیاس اهمال کاری سازمانی جمع آوری شد. مقیاس اهمال کاری شامل 25 گویه در سه زیرمقیاس ناکارآمدی، تشویش ذهنی و بیزاری از تکلیف بودکه پایایی آن با ضریب آلفای 0/892 در مطالعات قبل تایید شده است. داده ها با آزمون های ضریب همبستگی، آنالیز واریانس و تی مستقل در سطح معناداری 0/05 و با نرم افزار spss21 تحلیل شدند.یافته ها: میانگین نمرات اهمال کاری 12/99± 52/46 بود. بود. بیش از 70 درصد کارکنان اهمال کاری کم، و 5/1درصد اهمال کاری زیاد داشتند. میانگین نمرات مقیاس اهمال کاری برحسب بیمارستان محل خدمت رابطه معناداری داشت(0/039=p). نمرات زیر مقیاس ناکارآمدی کارکنان پرستار مرد به طور معناداری بالاتر بود. اهمال کاری در کارکنان بخش های اورژانس، جراحی، رده شغلی ماما، کارکنان رسمی و کارکنان متاهل بالاتر بود اما عوامل شغلی و فردی با میزان اهمال کاری ارتباط معناداری نداشت(0/05