تبیین روابط علی عوامل استرس‌ زای شغلی، رسالت شغلی و فرسودگی شغلی در کارکنان غیر هیئت‌ علمی دانشکده‌های دانشگاه علوم‌ پزشکی همدان

زمینه و هدف: از عوامل موثر بر عملکرد شغلی هر فرد می‌توان به استرس شغلی، رسالت شغلی و فرسودگی شغلی اشاره کرد؛ بنابراین هدف مطالعه حاضر تبیین روابط علی عوامل استرس‌ زای شغلی، رسالت شغلی و فرسودگی شغلی در کارکنان دانشگاه علوم‌ پزشکی همدان بوده است.روش کار: مطالعه توصیفیتحلیلی حاضر از نوع مقطعی است که در سال 1398 تعداد 378 نفر از کارکنان غیر هیئت‌ علمی دانشگاه علوم‌ پزشکی همدان را بررسی کرده است. داده‌های این مطالعه با استفاده از پرسشنامه‌های فرسودگی شغلی مسلش، استرس شغلی (hse q) و رسالت شغلی دیک جمع‌ آوری شد. به‌منظور بررسی ارتباط متغیرها، از روش مدل‌سازی معادلات ساختاری (sem) در نرم‌افزار amos نسخه 24 استفاده شد.یافته‌ها: میانگین سنی شرکت‌کنندگان 38/93 سال بود. مولفه‌های عوامل استرس‌زای شغلی و رسالت شغلی با مولفه‌های فرسودگی شغلی هم‌بستگی مثبت و معناداری دارند (0/05>p). برازش مدل اندازه‌گیری با داده‌های گرد آوری‌ شده قابل‌ قبول است. عوامل استرس‌زای شغلی نیز به‌صورت غیرمستقیم و با میانجیگری ابعاد حضور و جست‌وجوی رسالت شغلی با فرسودگی شغلی کارکنان دانشگاه علوم‌ پزشکی رابطه دارد. مجموع مجذور هم‌ بستگی‌‌های چندگانه برای متغیر فرسودگی شغلی 0/56 بود. براساس این یافته، عوامل استرس‌زای شغلی و رسالت شغلی درمجموع 56 درصد از واریانس فرسودگی شغلی را تبیین می‌کنند. نتیجه گیری: عوامل استرس‌زای شغلی و رسالت شغلی درمجموع بیشتر از 50 درصد فرسودگی شغلی را تبیین می‌کنند؛ بنابراین با توجه به تاثیرات زیان‌بار فرسودگی شغلی در کارکنان پیشنهاد می‌شود مسئولان برای کاهش عوامل استرس‌زا مانند نیازهای روانی و فیزیکی محیط کار، نداشتن حمایت، نبود امنیت شغلی و همچنین رسالت شغلی اقدام کنند.

The Causal Relationship of Job Stressors, Job Calling and Job Burnout in Non-academic Staff of Faculties of Hamadan University of Medical Sciences

Background and Objectives: Factors affecting one's job performance include job stress, job calling and burnout. The purpose of this study was to determine the causal relationship between job stressors, job calling and job burnout among employees of Hamadan University of Medical Sciences.Methods: This descriptiveanalytical crosssectional study was performed on 378 nonfaculty members of Hamadan University of Medical Sciences. Data were collected using Maslach Burnout Inventory, Job Stress Questionnaire (HSEQ) and Dik's job calling. To investigate the relationship between variables, Structural Equation Modeling (SEM) method was used in AMOS version 24 software.Results: The mean age of participants was 38.93 years. The components of job stressors and job calling had a positive and significant correlation with the components of job burnout (P<0.05). The measurement model was acceptable with the collected data. Job stressors indirectly and mediate the dimensions of presence and search of job calling are related to job burnout of medical university employees. The sum of squares of multiple correlations for job burnout variable was 0.56. This finding indicated that occupational stressors and job calling account for 52% of the variance in burnout.Conclusion: Given the detrimental effects of burnout on employees, it is suggested that authorities reduce stressors such as the psychological and physical needs of the workplace, lack of support, job insecurity, and job calling.