بررسی بلندکردن بار اجسام استوانه‌ای و مقایسه آن با استاندارد حمل بار niosh

زمینه و هدف: این مطالعه با تمرکز بر بلندکردن میله های حفاری انجام شده است. حفاری، عملیات معدنکاری تکراری و سنگینی محسوب می شود که میزان بروز و شدت آسیب اسکلتیعضلانی آن زیاد است. هدف از این مطالعه بررسی چگونگی بلندکردن میله عمودی حفاری (با ارتفاع 1/61 متر و وزن 35 کیلوگرم) با استفاده از دو نوع ارتفاع میله و چهار موقعیت پا و درنهایت مقایسه آن با شاخص حمل بار (li) است. روش کار: هفت کارگر در این مطالعه شرکت کردند. بدین صورت که هر فرد یک میله را بلند کرد و به صورت عمودی نگه داشت. نشانگرهای بازتابی نیز بر روی افراد نصب و 3 دوربین فیلم برداری و یک صفحه نیروسنج برای ضبط نیروها و حرکت اندام افراد استفاده شد. در این حالت، چهار موقعیت پا و فشارهای وارد بر کمر بررسی شد (وضعیت °0= رو به میله، وضعیت °45 = مایل به میله، وضعیت °90= فرد سمت راست میله و حالت آزاد). در ادامه، دو وضعیت ارتفاع میله، یک بار پایه میله بر روی زمین (ارتفاع میله، 0/83 متر) و بار دیگر پایه میله روی یک قفسه 20 سانتی متری (ارتفاع میله 1/03 متر) بررسی شدند. یافته ها: شاخص حمل بار برای هر فرد، 1/4 در معادله حمل بار niosh بود و مشخص شد ارتفاع عمودی میله، بیشترین تاثیر را در بار واردشده بر کمر دارد. علاوه بر این، برخی کارگران از تکنیک هایی استفاده کردند که فشار کمتری به کمرشان وارد می کرد. نتیجه گیری: از نتایج این مطالعه می توان دریافت حالت نامتقارن حمل بار (زاویه 90 درجه) بدترین حالت را در مقایسه با شاخص حمل بار و استاندارد niosh دارد.