رابطۀ بین سطح فعالیت فیزیکی و شاخص توانایی انجام کار در مشاغل اداری و عملیاتی

زمینه و هدف: فعالیت فیزیکی منظم نقش مهمی در پیشگیری از کمردرد، پوکی استخوان، بیماری های قلبی عروقی، چاقی، انواع دیابت، سرطان، فشار خون بالا، افسردگی و مرگ زودرس دارد. همچنین توانایی کار، منعکس کنندۀ تعاملات بین میزان توانایی جسمانی و ذهنی، شرایط کاری، قابلیت های عملکردی کارکنان و وضعیت سلامت آنها است. در این پژوهش ارتباط بین شاخص توانایی انجام کار با سطح فعالیت فیزیکی بررسی شده است.روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی تحلیلی است که به صورت مقطعی بین 120 نفر از کارکنان مشاغل اداری و عملیاتی انجام گرفت. برای اندازه گیری میزان فعالیت فیزیکی و شاخص توانایی انجام کار به ترتیب از پرسش نامۀ بین المللی فعالیت بدنی و نسخۀ ایرانی پرسش نامۀ شاخص توانایی انجام کار استفاده شد. داده ها با نرم افزار spss نسخۀ 20 و با سطح معناداری (p<0/05) تجزیه وتحلیل شد.یافته ها: در این مطالعه، باغبان ها و کارمندان اداری به ترتیب با میانگین 4206/09 و 3567/58 بیشترین و کمترین سطح فعالیت فیزیکی را داشته اند؛ ولی شاخص توانایی انجام کار در تمام گروه ها تقریباً مشابه به دست آمد. همچنین آزمون پیرسون نشان داد بین شاخص توانایی انجام کار و فعالیت فیزیکی ارتباط معناداری وجود ندارد.نتیجه گیری: براساس یافته های پژوهش، جامعۀ مطالعه از لحاظ شاخص توانایی انجام کار و سطح فعالیت فیزیکی، به ترتیب در گروه خوب و سطح بالا قرار گرفت. ضمناً بین دو مولفۀ یادشده رابطۀ معناداری وجود نداشت. بنابراین، برای ارتقای شاخص توانایی انجام کار، باید برنامه های مداخله ای در اولویت قرار بگیرد.