کاربرد شاخص Mapo و Jcq در ارزیابی ریسک اختلالات اسکلتی عضلانی و استرس‌های روانی اجتماعی در بهیاران بیمارستان فسا

زمینه و هدف: اختلالات اسکلتی عضلانی از مشکلات عمدۀ کارکنان بخش مراقبت بیمارستان است. از جمله دلایل مهم آن می توان به وظیفۀ جابه جایی بیمار و استرس های روانی اجتماعی اشاره کرد. این مطالعه با هدف بررسی ریسک اختلالات اسکلتی عضلانی و استرس روانی اجتماعی ناشی از جابه جایی بیمار در بهیاران انجام شد.روش کار: این مطالعه به صورت مقطعی بین 56 نفر از بهیاران بیمارستان آموزشی دانشگاه علوم پزشکی فسا در سال 1396 انجام شده است. داده ها با استفاده از پرسش نامۀ نوردیک و چک لیست شاخص mapo و پرسش نامۀ محتوای شغلی jcq گردآوری شد. از آمار توصیفی برای توضیح متغیرها و آزمون کای اسکوئر به منظور تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد بیشترین شیوع اختلالات اسکلتی عضلانی در ناحیۀ کمر (71/4%) و کمترین شیوع در ناحیۀ ران و گردن (46/4%) بوده است. نتایج ارزیابی ریسک اختلالات اسکلتی عضلانی به روش mapo نشان داد 9 بخش از 12 بخش بیمارستان (63/2%)، در سطح ریسک متوسط (سطح 2) قرار دارند. همچنین میانگین امتیاز ابعاد نیازهای روان شناختی شغل و نیازهای فیزیکی بالا بوده و میانگین امتیاز بعد حمایت اجتماعی پایین بود که نشان دهندۀ استرس زیاد است. همچنین نیازمندی های فیزیکی شغل (0/035=p)، حمایت اجتماعی (0/002=p) و نبود امنیت شغلی (0/001=p) با سطوح ریسک mapo رابطه داشتند.نتیجه گیری: با توجه به یافته های مطالعه، شیوع کمردرد ناشی از جابه جایی بیمار در بهیاران بالا است و همچنین بهیاران استرس های روانی اجتماعی زیادی را تجربه می کنند. بنابراین، می توان با آموزش اصول ارگونومی و به کار بردن تجهیزات کمکی در حمل و جابه جایی بیمار از سوی بهیار و همچنین کاهش عوامل استرس زا مانند نیازهای روانی و فیزیکی محیط کار، فقدان حمایت اجتماعی و نبود امنیت شغلی از جانب مسئولان امر در راستای کاهش ریسک اختلالات اسکلتی عضلانی تلاش کرد.