بررسی تاثیر نانوذرات تیتانیوم دی‌اکسید بر عملکرد غشاهای پلی‌ونیل‌کلراید در جداسازی هیومیک اسید

با توجه به مشکلات کیفیت آب و قوانین سخت‌گیرانه وضع شده برای تصفیه آب‌های آشامیدنی، نیاز به استفاده از روش‌های موثرتر و اقتصادی تر برای حذف آلاینده های آب حس می‌شود. در این بین استفاده از فرایندهای غشایی، یکی از مهم‌ترین روش ها برای حذف هر چه بهتر آلاینده ها محسوب می شود. بر این اساس در پژوهش حاضر، غشاهای میکرو متخلخل پلی ونیل کلراید (pvc) حاوی نانوذرات تیتانیوم دی اکسید (tio2) به روش جدایش فازی با القای ضدحلال جهت کاربرد در جداسازی هیومیک اسید به عنوان مدل آب آلوده ساخته شد. نتایج بدست آمده نشان داد که غشای حاوی 3 درصد وزنی از نانوذرات بیشترین میزان گذردهی آب خالص را با مقدار l/m2h 146/2 دارا می باشد. همچنین، تحلیل نتایج حاصل از مقدار پس زنی هیومیک اسید نشان داد، غشای دارای 2 درصد وزنی از نانوذرات دارای بیشترین بازده جداسازی با مقدار %80 بود.

investigating the effect of titanium dioxide nanoparticles on the performance of polyvinyl chloride membranes in the separation of humic acid

considering the water quality problems and the strict laws established for drinking water treatment, the need to use more effective and economical methods to remove water pollutants is felt. meanwhile, the use of membrane processes is considered one of the most important methods to remove pollutants as best as possible. based on this, in the current research, microporous polyvinyl chloride (pvc) membranes containing titanium dioxide (tio2) nanoparticles were made using the nonsolvent induction phase separation method for use in humic acid separation as a model of polluted water. the obtained results showed that the membrane containing 3 wt% of nanoparticles has the highest pure water permeability with a value of 146.2 l/m2h. also, the analysis of the results of humic acid rejection showed that the membrane with 2 wt% of nanoparticles with the smallest average radius of the surface pores had the highest separation efficiency with a value of 80%.