شفاعت و حل تعارضات روایی آن با تاکید برآرای علامه مجلسی و علامه طباطبایی

شفاعت یکی از اصول پذیرفته شده مذاهب اسلامی است که مستند پذیرش آن محکمات عقلی و نقلی است؛ امّا ابهام‌‌ها وتعارض‌‌های رواییِ این باب منجر به برداشت‌‌ها و باورهای ناصحیح عقیدتی شده است. برخی ادله این مسئله سبب شده است که گمان به وصول شفاعت به صرف پذیرش ولایت اهل بیت قطعی فرض شود. در مقابل، دسته دیگر روایات در این باب، شرایط دشواری را برای نیل به شفاعت نام می‌‌برد که حتّی در برخی موارد، ورود شیعیان به آتش را بیان می‌‌نماید. در این پژوهش با بررسی اصل وجودی شفاعت، به تحلیل روایات متعارض این باب از منظر علامه طباطبایی و علامه مجلسی پرداخته شده است و به دست آمد که علامه مجلسی شفاعت را پس ازسختی‌‌های دنیا، سکرات مرگ برزخ و یا پس از ورود به آتش برای شیعیان قطعی دانسته وآن را در پنج مرحله دسته‌‌بندی می‌‌نماید. علامه طباطبایی نیز برای آن دو شرط ذکر نموده وکاربرد آن را پس از ورود به دوزخ یا عدم ورود به آن معتبرمی‌‌داند؛ امّا معتقد است که با برخی اعمال، ایمان فرد از بین می‌‌رود تا دیگر در زمره مشمولان شفاعت قرارنگیرد، اگر چه هر دو معتقد به عدم خلود شیعیان در جهنم هستند.