ایدۀ «نفی صفات از ذات» یا «نیابت» در آثار عالمان نامی امامیه

بنا بر روایت مشهور متاخران، دیدگاه اغلب اندیشمندان امامیه در باب اوصاف ذاتی خداوند، قول به «عینیت صفات با ذات» یا «اتحاد وجودی و اختلاف مفهومی» است. این نگاه گرچه در خطّ کلامی علامه حلّی و با ملاحظاتی وجودشناسانه در تفکر صدرایی مشهود است، اما تامل در آثار دست اول پیشینیان، از غلبۀ ایدۀ «نفی صفات از ذات» یا «نیابت» در میان گروه های مختلف تفکر شیعی حکایت دارد. به نظر می رسد این دو تعبیر، متضمن ایدۀ واحدی است و تمایز آن‌ها صرفاً به حسب مقام ثبوت و اثبات است. معمولاً این نگاه، به‌خصوص با تعبیر «نیابت»، به برخی متفکران معتزلی نسبت داده می شود؛ اما در میان امامیه، محدثان بزرگی همچون کلینی و صدوق و به دنبال آنان متکلمانی نظیر فاضل مقداد، مجلسی و شبّر، در ترویج این باور کوشیده اند. در این راستا، بهترین تقریر موجز از نظریۀ «نفی صفات»، در گوهر مراد مشاهده می‌شود، چه رافع اشکال خلوّ ذات احدی از کمالات است.