ویژگیهای گفتمان روایتی در بزرگسالان فارسی زبان

هدف: زبان در طول زندگی انسان برای برقراری تعاملات اجتماعی اهمیت زیادی دارد و آسیب شناسان گفتار و زبان نیز در حفظ و ارتقای گفتار و زبان در افراد نقش مهمی دارند. در دوران بزرگسالی، با افزایش سن خصوصا در دورانسالمندی اغلب تغییراتی در عملکرد شناختی به وجود می‌آید. این تغییرات بر روی توانمندیهای درکی و بیانی زبان تاثیر می‌گذارد. بنابراین از آنجا که با آگاهی از تغییرات ویژگیهای گفتمان در سنین مختلف زندگی می‌توان به بهبود گفتمان و ارتباط در سالمندی کمک کرد، مطالعه زبان در سنین مختلف بزرگسالی امری ضروری به نظر می رسد. روش بررسی:  پژوهش حاضر یک مطالعه ی توصیفی تحلیلی و از نوع مقطعی است. در این مطالعه گفتمان روایتی 91 فرد بزرگسال در دامنه سنی 19 تا 74 سال که به چهار گروه سنی تقسیم شده بودند، مورد بررسی قرارگرفت. ابتدا هر فرد فرم رضایت نامه شرکت در پژوهش و فرم اطلاعات فردی را پر کرد. سپس ارزیابی شناختی با استفاده از آزمون غربالگری (minimental state examination ;mmse) و در نهایت، ارزیابی توانایی های گفتمان روایتی با استفاده از آزمایه ارزیابی گفتمان روایتی فارسی انجام شد. به منظور بررسی نرمال بودن داده ها از آزمون کولموگروف اسمیرنوف استفاده استفاده‌گردید و پس از تایید نرمال بودن داده‌ها در مورد ابزار انسجام، برای مقایسه این متغیر در گفتمان روایتی در گروههای مختلف سنی از آزمون anova و برایی متغیر پیوستگی که توزیع آن نرمال نبود از آزمون kruskalwallis استفاده شد. تحلیلها با استفاده از نرم‌افزار spss انجام گردید. یافته ها: بین گروه سالمند و هر یک از سه گروه دیگر از لحاظ دو متغیر انسجام و پیوستگی تفاوت معنادار آماری وجود دارد (0/01>p). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان‌دهنده اینست که تواناییهای مربوط به گفتمان تحت تاثیر سن و خصوصا سالمندی قرار می‌گیرند. به همین دلیل نیاز است تا آسیب‌شناسان گفتار و زبان توجه به نیازهای زبانی و  نیازهای شناختی زیربنایی آنها را در برنامه های بالینی خود جای دهند.