بررسی شیوع اختلالات اسکلتی-عضلانی و تعیین ارتباط آنها با ناتوانی عملکردی در اندام فوقانی پرستاران

هدف: اختلال به معنینقص در عملکرد ساختارهای بدن نظیر سیستم اسکلتیعضلانی است و ناتوانی جنبه‌های منفی تعامل بین فرد و محیط می‌باشد. بررسی ارتباط بین اختلال و ناتوانی، سهم اختلال را در ایجاد ناتوانی مشخص می‌نماید. لذا هدف از این مطالعه بررسی شیوع اختلالات اسکلتیعضلانی و تعیین رابطه بین این اختلالات با ناتوانی عملکردی اندام فوقانی در پرستاران بوده است.   روش بررسی: پژوهش حاضر مطالعه‌ای مشاهده‌ای از نوع مقطعی است که در بازه زمانی دو ماهه شهریور و مهرماه 1392 در سه بیمارستان دولتی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام گرفت. 72 پرستار در دسترس واجد شرایط که در زمان نمونه‌ گیری در ایستگاههای پرستاری بیمارستان مستقر بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. اطلاعات به شکل خوداظهاری با استفاده از پرسشنامه‌های نوردیک و dash جمع‌آوری شد. شیوع اختلالات در نواحی مختلف اندام فوقانی برآورد گردید. سطح ناتوانی در دو گروه با و بدون اختلال به کمک آزمون تی استیودنت بررسی شد. ارتباط بین وجود اختلال و ناتوانی به کمک ضریب eta بررسی گردید. یافته‌ها: 70/8% از پرستاران مورد مطالعه، اختلال را در حداقل یک ناحیه از اندام فوقانی خود گزارش کردند. میانگین نمره dash، 15/7±19/2 بود. سطح ناتوانی عملکردی اندام فوقانی در افراد دارای اختلال بطور معنادار بیشتر از افراد بدون اختلال بود (0/018=p). لیکن ضریب eta معادل 0/28 نشان داد که همبستگی بین اختلال و ناتوانی در مطالعه حاضر ضعیف است. نتیجه‌گیری: شیوع اختلالات اسکلتیعضلانی اندام فوقانی در پرستاران مورد مطالعه نسبتاً بالاست با این حال نمره 19/2 در پرسشنامه dash بیانگر این است که میزان ناتوانی در جامعه مذکور پایین است. ارتباط ضعیف بین اختلال و ناتوانی در این مطالعه می‌تواند به علت پیچیده و غیرخطّی بودن رابطه بین این دو عامل باشد که نیاز به بررسیهای دقیقتر و مطالعات بیشتر را ضروری می‌سازد.