مقایسه اثر دو روش توانبخشی سنتی و لباس فضایی بر حس عمقی افراد مبتلا به کشیدگی رباط خارجی مچ پا

هدف: کشیدگی رباط خارجی مچ پا یکی از شایعترین آسیبها در ورزشکاران است که یکی از دلایل اصلی بروز آن مشکلات حس عمقی است. با توجه به احتمال بالای بروز مجدد کشیدگی رباط خارجی مچ پا توانبخشی این آسیب بسیار اهمیت دارد، لذا هدف این تحقیق مقایسه اثرات تفکیکی و ترکیبی دو روش توانبخشی سنتی و لباس فضایی بر حس عمقی افراد مبتلا به کشیدگی رباط خارجی مچ پا بود. روش بررسی: تعداد30 نفر مرد و زن مبتلا به کشیدگی رباط خارجی مچ پا به صورت داوطلب در این تحقیق شرکت کردند و به طور مساوی در سه گروه توانبخشی قرار گرفتند. افراد به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه و هر جلسه 45 دقیقه تحت تمرینات توانبخشی قرار گرفتند. حس عمقی افراد قبل و بعد از هشت هفته توسط دستگاه اندازه‌گیری حس عمقی مچ پا مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون آنوا استفاده شد (0/05>p). یافته‌ها: نتایج تحقیق تفاوت معنی‌داری را در حس عمقی مچ پا بین سه روش توانبخشی نشان داد (0/026=p). روش ترکیبی به طور معنی‌داری اثر بخش‌تر از روش سنتی بود (0/024=p)، اما بین روش ترکیبی با لباس فضایی (0/236=p) و روش لباس فضایی با سنتی تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (0/928=p). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد روش ترکیبی تاثیر معنی‌داری بر حس عمقی مچ پا نسبت به روش سنتی داشته باشد، اما نیاز به بررسیهای بیشتر در گروههای بیشتر افراد با گروههای سنی مختلف و ناتوانیهای عملکردی بیشتر یا کمتر است تا بتوان به جمع‌بندی جامعی رسید.

The Comparison of Effects of Traditional and Suit Therapy Methods of Rehabilitation on Proprioception of People who suffer from Lateral Ankle Sprain

Purpose: Lateral ankle sprain is one of the most common injuries among athletes mainly result in the problem of proprioception. Regarding the high possibility of reinjuries, the rehabilitation of this injury is so important, therefore the aim of this study was to compare separate and combined effects of traditional and suit therapy methods of rehabilitation on proprioception of people who suffer from lateral ankle sprain. Methods: Thirty men and women suffering from lateral ankle sprain participated voluntarily in this study. They were divided into three groups of rehabilitation. All individuals participated in rehabilitation were under training for eight weeks (three sessions each week for 45 minutes each session). Proprioception was assessed using proprioception system of ankle before and after eight weeks. Data were analysed using Analysis of Variance test (p<0.05).  Results: The results of the present study showed significant difference in proprioception between three groups (p=0.026). The combination method was significantly more effective than traditional method (p=0.024), however, no significant differences were noted between combination with suit therapy method (p=0.236), and also between suit therapy with traditional (p=0.928). Conclusions: It seems that the combination method has a significant effect on proprioception in comparison with traditional method. However, further studies with larger sample size with groups of different ages and more or less disabilities are needed to reach to a more comprehensive conclusion.