تاثیر یک دوره بی تمرینی به دنبال دو نوع تمرین ترکیبی بر عملکرد ورزشی و هموگلوبین گلیکوزیله شده در زنان ‏مبتلا به دیابت نوع دو

هدف: هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر یک دوره بی تمرینی به دنبال دو نوع تمرین ترکیبی بر عملکرد ورزشی و هموگلوبین گلیکوزیله شده در زنان مبتلا به دیابت نوع دو بود. روش بررسی: از بین زنان مبتلا به دیابت نوع دو شیراز، 23 نفر به طور تصادفی به سه گروه کنترل، گروه تمرین در روزهای مجزا که تمرینات استقامتی را در یک روز و مقاومتی را در روز بعد انجام دادند و گروه تمرین در روزهای مشابه که تمرینات استقامتی و مقاومتی را در یک روز انجام می دادند، تقسیم شدند. قبل و بعد از 8 هفته تمرین ترکیبی و بعد از چهار هفته بی تمرینی هموگلوبین گلیکوزیله شده (glycosylated hemoglobin; hb a1c) درحالت ناشتایی اندازه گیری شد. حداکثر اکسیژن مصرفی (maximum oxygen consumption; vo2max ) و زمان رسیدن به خستگی (time to exhaustion; tte) نیز از طریق اجرای آزمون بالک بر روی نوارگردان محاسبه گردید. یافته ها: دو ماه تمرین ترکیبی در هر دو گروه تمرین، موجب کاهش معنی دار hb a1c، افزایش معنی دار vo2max و tte شد (0/05≤p). یک ماه بی تمرینی به دنبال تمرین ترکیبی، موجب کاهش معنی دار vo2max و tte در گروه تمرینی روزهای مشابه گردید (0/05≤p) ولی در گروه تمرینی روزهای مجزا این کاهش از لحاظ آماری معنی دار نبود. افزایش hb a1c بعد از دوره ی بی تمرینی در هر دو گروه تمرین از لحاظ آماری معنی دار نبود (0/05≥p).نتیجه گیری: یافته ها بیانگر این است که تمرینات ترکیبی باعث بهبود کنترل قندخون و افزایش عملکرد ورزشی در زنان مبتلا به دیابت نوع دو می گردد. همچنین انجام تمرینات ترکیبی در روزهای مجزا موجب حفظ طولانی تر دستاوردهای تمرینی در دوره های بی تمرینی می شود.

The Effect of a Detraining Period after Two Type Concurrent Training on the Exercise ‎Performance and HbA1c in Women with Type II Diabetes

Purpose: The purpose of this study was to investigate the effect of a period of detraining following two types of concurrent training on glycosylated hemoglobin and exercise performance in women with type 2 diabetes. Methods: Twentythree women with type II diabetes mellitus in Shiraz, randomly were divided into three groups: control group that performed one day endurance training and one day resistance training (Different Day), and a group that performed endurance and resistance exercises in one day (Same Day). Before and after 8 weeks of concurrent training and after four weeks of detraining, glycosylated hemoglobin (Hb A1c) measured after 12 hours of fasting. Maximum oxygen consumption (VO2max) and Time to Exhaustion (TTE) was also calculated through the implementation of the Balkan test on the treadmill. Results: Two months of concurrent training in both groups of training significantly decreased Hb A1c, a significantly increased in VO2max and TTE in women with type II diabetes (p≤0.05). One month after the concurrent training in SD group resulted in a significant decrease in VO2max and TTE (p ≥0.05), but this decrease was not statistically significant in the DD group. Increase in Hb A1c after detraining was not statistically significant in both training groups (p ≥0.05). Conclusions: The findings indicate that concurrent training improves glycemic control and increases exercise performance (VO2max and TTE) in women with type II diabetes, but doing DD concurrent training results to keep longer outcomes of training in the detraining periods.