اثر تمرین با آینه بر تعادل بیماران سکته مغزی مزمن

هدف: سکته مغزی شایع ترین بیماری ناتوان کننده نورولوژیک در بزرگسالان است که باعث آسیب به سیستم های حسی، حرکتی و ادراکی می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین با آینه بر تعادل بیماران مرحله مزمن پس از سکته مغزی بود. روش بررسی: جامعه آماری شامل بیماران سکته مغزی مزمن مراجعه کننده به کلینیک تخصصی سکته مغزی تبسم تهران بود. نمونه آماری شامل30 بیمار مزمن دارای شرایط ورود به پژوهش بودندکه با رضایت و داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها  داوطلب به طور تصادفی ساده به دو گروه تجربی آینه درمانی با میانگین سن 10/6 ± 55/2 و کنترل با میانگین سن 6/3 ±54  تقسیم شدند. هر دو گروه در پیش آزمون، میان آزمون که پس از چهار هفته و پس آزمون مقیاس تعادل برگ (berg) که پس از هشت هفته برگزار شد شرکت کردند. برنامه تمرین دو گروه مشابه و شامل هشت هفته هر هفته دو جلسه و هرجلسه 90 دقیقه شامل60 دقیقه تمرین معمول توانبخشی و 30 دقیقه تمرین با آینه در گروه تجربی و بدون استفاده از آینه در گروه کنترل بود. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مختلط 2 (گروه)* 3 (نوبت اندازه گیری) و با نرم افزار spss در سطح خطای 0/05 تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد از بین عوامل تعادل (0/001=p)، گروه (0/480=p) و  اثرتعاملی تعادل و گروه (0/296=p) فقط عامل تعادل اثر معناداری داشت. تعادل در هر سه مرحله پیش آزمون، میان آزمون و پس آزمون تفاوت معناداری داشت. نتیجه گیری: درمجموع نتایج نشان داد تمرین با آینه باعث بهبود تعادل بیماران شد ولی این بهبود به اندازه ای نبودکه بتواند تفاوت قابل توجهی بین دو گروه تجربی و کنترل ایجاد کند.

Effect of Mirror Training on Balance of Chronic Stroke Patients

Propose: Stroke is the most commonly disabling neurological disorder in adults, which causes damage to sensory, motor and perceptual systems. The aim of this study was to investigate the effect of eight weeks mirror training on Balance of stroke patients in chronic stage. Methods: The statistical population included chronic stroke patients referring to Tabassom stroke rehabilitation clinic in Tehran. The study population consisted of 30 chronic patients after considering inclusion criteria. Consent forms were obtained from all individuals. The subjects were randomly divided into experimental of mirror training (age: 55.2 ± 10.6 years) and control (age:54 ± 6.3 years) groups. Both groups participated in the pretest and intermediate test, which was performed after four weeks and posttest of Berg Balance Scale (BBS) after eight weeks. The training program of two groups was the same and included eight weeks (each week, two sessions each session 90 minutes). Each 90 minutes session consisted of 60 minutes of normal rehabilitation and 30 minutes of training with mirror in experimental group and without mirror in the control group. Data were analyzed by mixed analysis variance (2 * 3) with SPSS software at the error level of 0.05. Results: The results showed that there was a significant difference between balance (p = 0.001), group (p = 0.480), and balance and group interactive effect (p = 0.296) and only the balance factor had a significant effect. There was a significant difference in balance in all three stages of pretest, intermediate and posttest. Conclusion: The results showed that the mirror training improved the patients’ balance, but this improvement was not enough to make a significant difference between the two groups.