مقایسه تاثیر برنامه تمرینی ایروبیک و بازی‌ درمانی بر مهارت ‌های هماهنگی و چابکی کودکان مبتلا به اختلال ‏نقص توجه و بیش فعالی

هدف: اختلال نقص توجه و بیش فعالی شایع ‌ترین اختلال عصبی رفتاری دوران کودکی به شمار می ‌رود و کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی در فاکتورهایی همچون هماهنگی حرکتی و چابکی ضعف دارند، لذا هدف این تحقیق مقایسه تاثیر برنامه تمرینی ایروبیک و بازی ‌درمانی گروهی بر مهارت ‌های هماهنگی و چابکی کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی بود. روش بررسی: در این پژوهش 26 کودک (4 دختر و 22 پسر) مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی به صورت تصادفی در  گروه های تجربی (گروه ایروبیک و گروه بازی درمانی گروهی) و  گروه کنترل مورد مطالعه قرار گرفتند.  گروه ایروبیک ( 9کودک، وزن(کیلوگرم) 12/3±24/2، سن 2/1±7/9 سال و قد 3±126سانتی متر) و گروه بازی ‌درمانی گروهی (9کودک، وزن(کیلوگرم) 9/2±23/8، سن 1/9±7/3 سال و قد 2±121سانتی متر) بودند. گروه‌ های تجربی هر یک 8 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 60 – 45 دقیقه، تحت مداخله ی برنامه ی تمرینی ایروبیک و بازی ‌درمانی گروهی قرار گرفتند. گروه کنترل (8کودک، وزن(کیلوگرم) 6/4±25/4،سن 2±8 سال و قد 3±127سانتی متر) در این مدت هیچ فعالیت خاصی انجام ندادند. هماهنگی اندام فوقانی، هماهنگی دوطرفه اندام‌ ها و چابکی هر سه گروه به ترتیب با خرده آزمون شماره 5 مقیاس مهارت ‌های حرکتی برونینگز ازرتسکی، خرده آزمون شماره 3 مقیاس مهارت ‌های حرکتی برونینگز ازرتسکی و آزمون زیگزاگ در ابتدا و انتهای پژوهش مورد ارزیابی واقع شدند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش آنالیز واریانس با اندازه های تکراری در سطح خطای پنج درصد استفاده شد (0/05>p). یافته ‌ها: نتایج تحقیق نشان داد که بازی درمانی باعث ایجاد افزایش معنادار در هماهنگی اندام فوقانی p <0/001)) و هماهنگی دوطرفه (p <0/001) و چابکی (p <0/001) کودکان بوده است. تمرینات ایروبیک هماهنگی اندام فوقانی (p <0/001) و هماهنگی دوطرفه (p <0/001) را به طور معناداری افزایش و چابکی را به طور معناداری کاهش داد .(p <0/001) به علاوه در کودکان گروه بازی درمانی نسبت به گروه ایروبیک هماهنگی اندام فوقانی و هماهنگی دوطرفه و چابکی به طور معناداری بیشتر بود (p <0/001). در گروه کنترل نیز  تغییراتی در هماهنگی اندام فوقانی(p=0/621) و چابکی (p=0/590) مشاهده نشد و هماهنگی دوطرفه به طور معناداری کاهش یافت (p=0/002). نتیجه‌ گیری: در تحقیق حاضر با اینکه بازی‌ درمانی گروهی نسبت به ورزش ایروبیک تاثیر بیشتری بر بهبود مهارت‌ های هماهنگی اندام فوقانی و هماهنگی دوطرفه اندام ها و چابکی داشت. بنابراین استفاده از تمرینات بازی‌ درمانی گروهی به درمانگران و متخصصان روانشناسی پیشنهاد می شود.

Comparison of the Effect of Aerobic Exercise and Group Play Therapy on the ‎Coordination and Agility Skills in Children with Attention Deficit Hyperactivity ‎Disorder

Purpose: Attention deficit hyperactivity disorder (ADHD) is the most common neurobehavioral disorder in childhood. Children with ADHD have problems such as motor coordination and agility. Therefore, the purpose of this study was to evaluate the effect of aerobic exercise and group play therapy on the coordination and agility skills in children with ADHD. Methods: The present study was semiexperimental. In this study, 26 children (4 girls and 22 boys) were recurited. Then they were randomly divided into two experimental and control group. The experimental group was divided into the aerobic exercise group (9 children, weight (kg) 24.2±12.3, age 7.9± 2.1 years old and height 126 ± 3 cm) and group play therapy group (9 children, weight (kg) 23.8±9.2, age 7.3 ± 1.9 years old and height 121± 2 cm). Each experimental group received 8 weeks, 3 sessions per week and each session 4560 minutes, aerobic exercises program and group play therapy. The control group (8 children, weight (kg) 25.4±6.4, age 8± 2 years old and height 127±3 cm) did not do any specific activity during this time. Upper limb coordination, bilateral limb coordination, and agility in all three groups were respectively assessed with BruininksOseretsky Motor Skills Scale 5, BruininksOseretsky Motor Skills Scale 3 and Zigzag Test at the beginning and end of the study. Analysis of variance with repeated measures at 5% error level was used for data analysis (p < 0.05). Results: The results showed that play therapy significantly increased the upper extremity coordination (p < 0.001) and bilateral coordination (p < 0.001) and agility (p < 0.001) in children. Aerobic training significantly increased upper extremity coordination (p < 0.001) and bilateral coordination (p < 0.001) and significantly reduced agility (p < 0.001). In addition, the children in the play therapy group had significantly higher upper extremity coordination and bilateral coordination and agility than the aerobic group (p < 0.001). In control group there was no change in upper extremity coordination (p=0.621) and agility (P=0.590) and bilateral coordination significantly reduced (p=0.002). Conclusion: Group play therapy had more significant effect than aerobics exercise program on improving these Upper limb coordination, bilateral limb coordination, and agility. Therefore the group play therapy should be suggested.