اثر تمرینات پلیومتریک و تراباند بر حس عمقی و قدرت مچ پای بازیکنان فوتبال نوجوان

هدف: حس عمقی و قدرت مفصل مچ پا نقش مهمی در پایداری این مفصل ایفا می کند. پیشگیری از آسیب های مچ پا در فوتبال نیازمند اطلاعات صحیح حس عمقی و قدرت کافی عضلات مفصل مچ پا است. از این رو هدف این پژوهش مقایسه تاثیر هشت هفته تمرینات پلیومتریک و تراباند بر حس عمقی و قدرت مچ پای فوتبالیست های نوجوان بود. روش بررسی: از میان نوجوانان فوتبالیست شهر اصفهان، 30 نفر به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی وارد دو گروه 15 نفری پلیومتریک (سن 2/64±12/87 سال، قد14/15±151/80 سانتی متر، وزن 12/16±46/50 کیلوگرم) و تراباند (سن 0/91±13/40 سال، قد 6/67±151/20 سانتی متر، وزن 8/87±41/35 کیلوگرم) شدند. دو گروه به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه و هرجلسه به مدت 45 دقیقه به انجام تمرینات پرداختند. آزمون بازسازی زاویه 15 درجه به منظور ارزیابی حس عمقی اینورژن و اورژن، و آزمون قدرت عضلات پلانتار و دورسی فلکسور مچ پا قبل و بعد از برنامه تمرینی استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از مدل آنالیز واریانس برای اندازه های تکراری در سطح معناداری (0/05≥p) استفاده شد. یافته ها:  نتایج تغییرات درون گروهی در گروه پلیومتریک، کاهش معنادار خطای بازسازی (0/05≥p) و افزایش قدرت دورسی و پلانتارفلکشن مچ پا (0/05≥p) را در آزمودنی ها نشان داد. همچنین نتایج این مطالعه نشان داد که تمرینات تراباند باعث کاهش معنادار خطای بازسازی (0/05≥p) و افزایش قدرت مچ پا (0/05≥p) می شود. با این حال بین دو گروه تمرینی (پلیومتریک و تراباند) در متغیر های حس عمقی و قدرت مچ پا تفاوت معناداری مشاهده نشد (0/05≥p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر هر دو نوع تمرین پلیومتریک و تراباند سبب بهبود حس عمقی و قدرت عضلات مچ پا می شود و بین تاثیر دو نوع تمرین اختلافی وجود ندارد. بنابراین مربیان و درمانگران برای افزایش قدرت و بهبود حس عمقی مچ پا می توانند از تمرینات پلیومتریک و تراباند استفاده کنند.

Effect of Plyometric and Theraband Tainings on Ankle Proprioception and Strength in Adolescent Soccer Players

Purpose: Ankle joint proprioception and strength play an important role in its stability. Preventing ankle injuries in soccer functional movements requires accurate proprioceptive information and sufficient strength. Therefore, the purpose of this study was to compare the effect of eight weeks plyometric and theraband trainings on ankle proprioception and strength in adolescent soccer players. Methods: Among Isfahan adolescent soccer players, thirty were purposively and conveniently selected and randomly divided into two groups of 15 namely plyometric (age=12.87±2.64 yrs, height=151.80±14.15 cm, weight=46.50±12.16 kg) and theraband (age=13.40±0.91 yrs, height=151.20±6.67 cm, weight=41.53±8.87 kg). Two groups performed their training programs for 8 weeks and 3 times per week. Each training session last for 45 minutes. Ankle angle restoring test in 15º for ankle inversioneversion proprioception, and plantar and dorsiflexion strength tests were used before and after the training program. Repeatedmeasure analysis of variance was employed for data analysis with the significance level of (p≤0.05). Results:Within group differences results for plyometric group showed significant decrease in angle restoration error (p≤0.05) and increase in ankle dorsi and plantar flexion (p≤0.05). Also, the results of this study showed that theraband training decreased angle restoration error (p≤0.05) and increased ankle plantar and dorsi flexion strength (p≤0.05). However, there were no significant differences in ankle proprioception and strength between two groups (p≥0.05). Conclusion: According to the results of this study, each two type of plyometric and theraband trainings improve ankle proprioception and strength and there was no differences in effectiveness of two training protocols. It is recommended to athletic trainers and clinicians to use these two training protocols in order to improve ankle proprioception and strength.