ارزیابی اثرات منابع انرژی تجدیدپذیر در چهارچوب برنامه‌ریزی توسعه تولید از دیدگاه رفاه اجتماعی

امروزه بر همگان مبرهن است که تغییرات شرایط آب و هوایی تهدیدی جدی برای رفاه بشر بر روی کره زمین تلقی می‌شود، از این رو رشد روزافزون تقاضا برای انرژی الکتریکی و وابستگی بخش تولید به منابع سوخت‌های فسیلی، این بخش را به یکی از مهم‌ترین حوزه‌ها برای اعمال محدودیت‌ها و پیاده‌سازی راهکارها در راستای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای مبدل نموده است. از جمله این راهکارها، تدوین طرح‌هایی تحت عنوان سیاست‌های تشویقی است که ترویج منابع انرژی تجدیدپذیر و اعمال محدودیت بر انتشار بخش تولید را دنبال می‌کنند. در مقاله پیش رو با تکیه بر مفهوم تابع رفاه اجتماعی برگسون ساموئلسون، اثر افزایش درصد نفوذ منابع انرژی تجدیدپذیر تحت اجرای سیاست‌های تشویقی در برنامه‌ریزی بلندمدت توسعه تولید از دیدگاه‌های مختلفی چون مسایل زیست‌محیطی، رفاه سرمایه‌گذاران بخش تولید و رفاه مصرف‌کنندگان انرژی الکتریکی مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. بدین منظور ابتدا با در نظر داشتن اثر یکی از رایج‌ترین سیاست‌ها تحت عنوان سیاست حق انتشار با قابلیت داد و ستد، یک مدل جامع برای برنامه‌ریزی توسعه تولید از دید یک شرکت تولیدی ارائه می‌گردد. مدل مزبور در قالب یک مساله غیر خطی آمیخته با اعداد صحیح با استفاده از نرم‌افزار بهینه‌سازی گمز، طی دو سناریو حل می‌گردد. سپس با توجه به استراتژی‌های بهینه به دست آمده برای توسعه، به بررسی دیدگاه‌های مطرح‌شده پرداخته خواهد شد.