استعاره های مفهومی در حوزه عرفان و هنر با تاکید بر ترکیبات اسمی و عناصر نمادین

زبان عرفانی همواره از مفاهیم انتزاعی سخن می‌گوید و بدین‌جهت برای قابل‌درک شدن، پیوسته از استعاره‌های مفهومی که خود زنجیروار به‌هم‌پیوسته‌اند، بهره می‌گیرد. کاربرد استعاره‌های مفهومی در هر  هنر و متنی، نشان از بینش گوینده و تجربۀ زیستۀ است که او دارد. تجربه‌های زیستۀ عارف که از برخورد با امور غیبی به‌دست می‌آید، به کمک زبان رمزی و استعاری، در انتقال مفاهیم به‌کار گرفته می‌شوند. در ترکیبات زبان عرفانی، بدون استفاده از استعارهای مفهومی، درک مفاهیم عرفانی آسان نخواهد بود. این پژوهش در چارچوب زبان‌شناسی شناختی و با تکیه‌بر نظریۀ استعارۀ مفهومی، به معرفی برخی ترکیبات نو در عرفان پرداخته است. برای انجام این پژوهش، از سه فرهنگ دهخدا، سخن و عرفان، تعدادی از واژه‌های ترکیبی که به فارسی امروز نزدیک هستند، انتخاب و بررسی‌شده‌اند. پژوهش حاضر به روش توصیفی-تحلیلی و کتابخانه‌ای است. آنچه از دستاوردهای این پژوهش حاصل گردید بیانگر این امر است که استعارۀ ساختاری پربسامدترین نوع استعاره مفهومی در اصطلاحات عرفانی است و عارفان تمایل بیشتری به کاربرد معانی استعاری برای تولید و درک اسم‌های مرکب در حوزه عرفان دارند. استعاره توانمندترین ابزار زبانی در بیان شناخت عارفانه از هستی است که برای بیان معانی پیچیده، مبهم، عمیق و گاه ناگفتنی به‌کار گرفته می‌شود. در هنر اسلامی نیز نمادپردازی و کاربرد استعاره‌های مفهومی جایگاه مهمی دارد.اهداف پژوهش:تعیین فرایندهای شناختی دخیل در شکل‌گیری اسم‌های مرکب زبان فارسی (استعاره) در حوزه عرفان هنر.مشخص کردن میزان خلاقیت فرایند ترکیب باتوجه‌به چارچوب نظری بنسز.سوالات پژوهش:فرایندهای شناختی دخیل در شکل‌گیری اسم‌های مرکب زبان فارسی (استعاره) در حوزه عرفان و هنر اسلامی کدام‌اند؟میزان خلاقیت فرایند ترکیب باتوجه‌به چارچوب نظری بنسز چگونه است؟

conceptual metaphors in the field of mysticism and art with emphasis on nominal group compositions and symbolic elements

according to cartesianism and the duality of the primacy of the mind over the body, museums have been influenced by visual concepts since their inception in the seventeenth century, and the play was considered a purely visual experience. with the importance of the role of the audience in the twentieth century, the capacity of the body to protect the memory and empathy in practice was gradually considered. the purpose of this study is a comparative study of narrative and space and analysis of the role of narrative in increasing the social interactions of audiences in museums in tehran. tehran, as the historical and cultural capital of the country, offers several narratives of urban spaces. this study is of applied type and is based on the data theory of the foundation. the presence of the audience in space increases the opportunity for social interaction. in the process of embodying museums, the audience empathizes with their predecessors in past events, interacts with other visitors, and ultimately creates their own narrative from space.aims of research:1- identifying the components through which the narration improves the quality of the museum space.2- recognizing how the audience relates to the museum in the process of perceiving spaceresearch questions:1- through what components does narration improve the quality of the museum space?2- what is the relationship between the museum and the audience in the process of perceiving space?