مطالعه‌ی ارتباط «اساطیر ترکی مغولی و شمنیسم» با «اسب سفیدِ» نگاره‌های شاهنامه ی بزرگ ایلخانی (با رویکرد نشانه‌شناسی فرهنگی)

مطالعۀ نگاره های شاهنامۀ بزرگ ایلخانی، صرفاً با تکیه بر متن ادبی شاهنامه، در برخی موارد، درک چندان درستی از نشانه های موجود در نگاره های مذکور را به دنبال نداشته است. شاهنامۀ فردوسی، یک متن ادبی، با محوریتِ زبان شعری و متعلق به گفتمان ایرانی است؛ درصورتی‌که شاهنامۀ بزرگ ایلخانی، یک متن هنری، با محوریتِ زبان تصویر و متعلق به گفتمان ایلخانی است. تحلیلِ نگاره های شاهنامۀ بزرگ بهتر است براساس سپهر نشانۀ ایرانِ دورۀ ایلخانی صورت بگیرد؛ آن سپهر نشانه ای که روایت های شاهنامه را به‌عنوان «نه متن» وارد «متن» تصویری نگارگری ایلخانی کرده است. این پژوهش با رویکرد نشانه شناسی فرهنگی یوری لوتمان و به روش توصیفی– تحلیلی انجام شده است. اصلی ترین یافتۀ پژوهش حاضر این است که سفید، رنگ مقدس خدای اولگئن (خدای آفریننده) در شمنیسم و اساطیر ترکی - مغولی است؛ به همین دلیل در فرهنگ ترکی- مغولی، فقط حاکمان و در مرحلۀ بعدی شمن ها، بر اسب سفید سوار می شده اند و بقیۀ افراد حق استفاده از آن را نداشته اند. بنابراین در مصورسازی روایت های شاهنامۀ فردوسی، تحت‌تاثیر سپهر نشانه ای دورۀ ایلخانی، حاکمان را سوار بر اسب سفید، نشان داده اند. هرچند حاکمان سوار بر اسب با رنگ های دیگر نیز می شدند.اهداف پژوهش:1. مطالعۀ دلایل استفادۀ رنگ سفید برای اسب حاکمان و سلاطین در نگاره ‌های شاهنامۀ بزرگ ایلخانی براساس سپهر نشانه ای دورۀ ایلخانی.2. شناخت ارتباط رنگ سفیدِ مورداستفاده برای اسب در نگاره های شاهنامۀ بزرگ ایلخانی با اساطیر ترکی-مغولی و شمنیسم.سوالات پژوهش:1. علت کاربرد رنگ سفید برای اسب حاکمان و سلاطین در نگاره‌های شاهنامه بزرگ مغول چیست؟2. کاربرد رنگ سفید برای اسب‌های نگاره‌های شاهنامه بزرگ ایلخانی چه ارتباطی با اساطیر ترکی-مغولی و شمنیسم دارد؟

the relationship between turkic mongol myths and shamanism with ‘white horse’ from the great ilkhanid shahnameh miniatures: a cultural semiotics study

among the educational levels, high school is of special importance, because at this point in time, in addition to entering a new level, students are at a new stage in terms of emotional, moral and social development. among high school courses, persian literature course is of special importance; because literature is the spectrum of all our learning and through it ideas are nurtured and people can have a good understanding of social issues and also get acquainted with the culture of the present and the past;therefore, compiling the curriculum of persian books in the framework of the goals that lead the audience to them is of special importance. one type of curriculum is the absurd curriculum, which shows how successful the curriculum authors have been in developing it.when the curriculum planning system does not intentionally present or teach certain concepts and issues, or the content presented in the textbook is not commensurate with the intellectual age of the students, or what the students read but cannot put into practice, it means the curriculum has been absurd. at the same time, there are cases in various textbooks that, according to some experts in the field of curriculum, may not be compatible with the needs and social, cultural, etc. developments of society and are obsolete, which is called redundant curriculum.considering the importance of these two types of curricula and the special place of persian literature in high school, in the present