غربت و چله نشینی عارفان با تاکید بر ویژگی های بصری چله خانه های عارفان

بحث غربت انسان در عرفان، مبحث مهمی است. مهم‌ترین مشکل انسان عارف، دور شدن از وطن اصلی است و همت او برای بازگشت به دوران وصال مضمون تمام کتاب‌های عرفانی است. عارف به دلیل اعتقاداتی که دارد نمی‌تواند همانند سایر مردم زندگی کند؛ ازاین‌رو، غالباً به گوشه‌نشینی و کناره‌گیری از مردم روی می‌آورد. با توجه به این که غربت دارای انواع مختلف است و در مثنوی غربت عارف به اشکال مختلف مانند غربت در دنیا، غربت روح در جهان مادی، غربت در میان اهل ظاهر اشاره شده است. پژوهش حاضر به روش توصیفی و تحلیلی و با تکیه بر داده‌های منابع کتابخانه‌ای انجام شده است. در این پژوهش به بررسی غربت در میان اهل ظاهر از دیدگاه مولوی پرداخته شده است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که مولوی به‌عنوان عارفی وارسته، زندگی عرفای بزرگ را در گوشه‌نشینی و خلوت بیان نموده و حضور در جمع عوام را آفتی برای سلوک می‌داند؛ زیرا غالباً عامه و اهل ظاهر درکی از کنش‌های عارف ندارند؛ علاوه بر این که به قضاوت نادرست می‌نشینند، صحبت آن‌ها نیز برای عارف بی‌فایده و گاه مضر است؛ بنابراین خلوت‌گزینی و سفرکردن و دورشدن از مردم راهکار مناسبی برای پوشش‌دادن این غربت است. در این میان چله خانه‌ها با ساختار بصری خاص خود محیطی امن برای چله‌نشینی عارفان مسلمان هستند.اهداف پژوهش:1. بررسی اهمیت غربت و چله‌نشینی عارفان با توجه بر مثنوی مولوی.2. بررسی ویژگی‌های بصری چله‌خانه‌های عارفان اسلامی.سوالات پژوهش:1. غربت و چله‌نشینی چه اهمیتی در زندگی عارفان دارد؟2. چله‌خانه‌های عارفان اسلامی دارای چه ویژگی‌های بصری است؟

nomadism and homelessness with emphasis on the visual features of islamic mystics’ homes

the issue of human homelessness is an important issue in mysticism. the most important problem of the mystic man is to move away from the original homeland, and his effort to return to the era of carpentry is the subject of all mystical books. because of his beliefs, aref cannot live like other people, so he often turns away from people. considering that there are different types of homelessness and in masnavi the mystic homelessness in different forms such as homelessness in the world, homelessness of the soul in the material world, homelessness among the apparent in this study examines homelessness among the apparent from rumi’s point of view. . this study shows that rumi, as a pious mystic, describes the life of the great mystics in seclusion and solitude and considers the presence of the common people as a plague for conduct because often the public and the apparent do not understand the actions of the mystic and in addition when they make wrong judgments, their speech is also useless and sometimes harmful for the mystic, so solitude and traveling and away from people is a good way to cover this homelessness.