مولفه‌های شاخص کالبدی معماری بومی شهر اصفهان در طراحی معماری نوین مبنی بر رویکرد طبیعت گرایانه( نمونه موردی میدان نقش جهان)

وجود عوامل متعدد در معماری نوین، دگرگونی‌ها و مشکلاتی را همچون عدم‌ توجه به عناصر فرهنگی، تاریخی و سنتی در معماری بومی با خود به‌همراه آورده است. از این‌ رو، معماری نوین در برقراری ارتباط با معماری بومی سعی در اجرای فضایی دارد که از یک‌سو، توانایی پاسخگویی به نیازهای جامعه را داشته باشد و از طرف دیگر با تغییر فضا، مکانی به دور از الگوهای اولیه و سنتی را ایجاد نکند. اما همچنان این تغییرات مشکلاتی در بافت تاریخی و عناصرکالبدی فضاسازی طبیعت گرایانه ایجاد کرده و اکثر آن‌ها با رویکردهای جدید و  بیانی نوگرایانه به‌وجود آمده‌اند. از آنجایی‌که میدان‌ها، نقش یک فضای جمعی را در بافت شهر ایفا می‌کند، ضرورت دارد که با تمرکز بر معیارهای اقلیمی ایده‌های اجرایی با فناوری نوین مبنایی پایدار و سازگاری داشته باشند. وجود خوانش‌های مختلف در معماری نوین که منتج به آفرینش جدیدی می‌شود باید مبتنی بر برداشت یا ارجاع از معماری تاریخ و فرهنگی باشد تا موجب شکل‌گیری طرح‌های نوین گردد و راه رسیدن به هدف اصلی را ایجاد کند. در این پژوهش با مطالعات اسنادی و روش تاریخی- تحلیلی بر رویکردهای طبیعت‌گرایانه در معماری بومی میدان نقش جهان اصفهان سعی شده است تا تاثیرات معماری نوین بر این سازه مورد مداقه قرار گیرد؛ با بررسی عناصر طبیعت‌گرا از جهات مختلف، یافته‌ها نشان می‌دهند که ویژگی‌های معماری بومی و نوین در میدان نقش‌جهان با پایداری مسائل اقلیمی و فرهنگی در کنار هم و با کاربرد عناصر نوگرایانه‌ای که برخی از فضاها محدود شده‌اند؛ همچنین طرح‌های اجرایی از پیشینۀ فرهنگی غنی برخوردار نیستند. این تغییرات، وابسته به شرایط زمانی و مکانی شکل گرفته‌اند و به‌نوعی هویت و سرزندگی فضای جمعی میدان را روبه انزوا و تنزل برده‌اند.اهداف پژوهش:1. شناخت عناصر معماری تاریخی در میدان نقش‌جهان اصفهان، با رویکردهای طبیعت‌گرایانه.2. شناسایی تاثیرات معماری نوین بر میدان نقش‌جهان اصفهان.سوالات پژوهش:1. عناصر معماری تاریخی در میدان نقش‌جهان اصفهان، چگونه با رویکردهای طبیعت گرایانه و روح معماری نوین ارتباط برقرار کرده است؟2. بازآفرینی معماری نوین در میدان نقش‌جهان اصفهان چه آفرینش جدیدی را به وجود آورده است؟

components of physical index of indigenous architecture of isfahan in modern architectural design based on naturalistic approach (case study of naghsh jahan square)

the existence of various factors in modern architecture has brought about changes and problems such as not paying attention to cultural, historical and traditional elements in indigenous architecture. therefore, in communicating with the native architecture, modern architecture tries to implement a space that, on the one hand, has the ability to meet the needs of society and, on the other hand, does not create a place far from the original and traditional patterns by changing the space. but these changes still create problems in the historical context and physical elements of naturalistic space-making, and most of them have arisen with new approaches and modernist expression. since squares play the role of a collective space in the context of the city, it is necessary to focus on climatic criteria and implement ideas with new technology to have a stable and compatible basis. in this study, with documentary studies and historical-analytical method on naturalistic approaches in the indigenous architecture of naghsh jahan square in isfahan, by examining naturalistic elements from different angles, the findings indicate that the features of indigenous and modern architecture in naghsh jahan square are sustainable. climate and cultural issues together and with the use of modernist elements that some spaces are limited; also, executive plans do not have a rich cultural background. these changes have been formed depending on temporal and spatial conditions and have somehow isolated and degraded the identity and vitality of the collective space of the square.