تحلیل فلسفی - عرفانی فضامندی در شعر و نگارگری

نظریه‌های شعرشناختی در دوران معاصر و در پیوند با آن‌ها شعر معاصر، متاثر از زبان‌شناسی ساختاری یا زبان به ‌مثابه موضوعِ علم است. رویکردی به زبان ‌که بنیان اش را در نظریاتِ فردینان دوسوسور باید جُست. او زبان را در چرخه‌ای از دال‌های آوایی و مدلول‌هایی که در تصور ذهنی، محدود می‌مانند تعریف کرد و سرآغاز فضای یکسان‌ساز بوطیقای فرمالیستی و انتزاعی قرن بیستم شد. پژوهش حاضر به روش توصیفی و تحلیلی و با تکیه بر داده های منابع کتابخانه ای انجام شده است. این رویکردِ به زبان و نظریه‌ی ادبی، نسبتی ماهوی با سوبژکتیویسم دکارتی دارد که مبتنی بر تفکیک ذهن از عین است و در مقابلِ بداهتِ در جهان بودن انسان و هستی شناسیِ زبان نزدِ هایدگر، و همچنین تقاطع انسان و جهان در پدیدارشناسی تن بنیاد مرلوپونتی قرار می‌گیرد. نزدِ هایدگر تنها آنجا که زبان هست، جهان هست و ما همواره خود را در فضایی که زبان می‌گشاید بازمی‌یابیم و به نظر می‌رسد همین فضای پدیداری ست که می‌تواند در-جهان-بودن انسان از یک‌سو و در-زبان-بودن انسان از سویِ دیگر را، به هم پیوند دهد؛ زیرا زبان و جهان توامان به ما عرضه می‌شوند و شیوه‌ی هستیِ هر دو فضامند است. بنابراین فضا و تلقی زبان‌ همچون فضا در مقابل تلقی زبان‌ همچون فرم، منشا شعر و بوطیقای فضاست، نظریه ای که در آن شعر را نه با رویکردی زیبایی‌شناختی با فرم و محتوا، بلکه با آشکارگیِ آن نسبت به جهان از یک‌سو و تن یافتگی آن نسبت به انسان از سوی دیگر، باید سنجید. فضامندی در نگارگری نیز مورد توجه هنرمندان قرار گرفته است.اهداف پژوهش:1. بررسی فضامندی در شعر از دیدگاه فلسفی و عرفانی.2. برسی فضامندی در نگارگری از دیگاه فلسفی و عرفانی.سوالات پژوهش:1. از دیدگاه فلسفی و عرفانی چه عواملی در ایجاد فضامندی در شعر تاثیر دارند؟2. از دیدگاه فلسفی و عرفانی فضامندی در نگارگری چگونه ایجاد می شود؟