الگوی معماری اسلامی آینده با خوانش مبانی طراحی در مسکن بومی قاجار

هنر جلوه راستین ویژگی‌های فرهنگ هر ملتی است و شکوفایی هر تمدنی، بازتابش را از سنت گذشته در هنر می‌یابد. در این مقام، سنت اصول تبدیل ناپذیریست برگرفته از فرهنگ که تجلی آن در مقاطع مختلفی از زمان و مکان قابل مشاهده است. از این منظر هر اثر هنری که معماری نیز از این قاعده مستثنی نیست؛ حاوی پیامی است که درک این پیام به معنی موفقیت در تفسیر اثر معنا می‌یابد. بخشی از این موفقیت مربوط به کشف ابعاد پنهان اثر (لایه‌های اجتماعی تاثیرگذار) و بخش دیگر آن مرهون فهم طراحی است. بنابراین بازشناسی و کاربست طرح های سنتی معماری می تواند امتدادی برای تداوم الگوهای معماری پیشین و حفظ داشته های فرهنگی باشد. رویکرد پژوهش کمّی است و با راهبرد ترکیبی توصیفی- تحلیلی در نمونه‌های موردی و استدلال منطقی با استفاده از مبانی بینامتنی و تکنیک نحو فضا به تحلیل نظام فضایی (تعریف فضا، ترکیب و تمایز) در مسکن بومی قاجار اصفهان می‌پردازد. نتایج پژوهش گویای آن است که با نگاهی جامع‌نگر به سازمان فضایی معماری اسلامی و الگوهای مستخرج از آن، می‌توان به الگوی معماری مسکن درخور آینده معماری اسلامی ایران، دست یافت.اهداف پژوهش:1. شناخت مولفه‌های اجتماعی نظام فضایی مسکن بومی قاجار اصفهان.2. تسری ابعاد اجتماعی- فرهنگی آثار معماری گذشته به معماری معاصر.سوالات پژوهش:1. طراحی تا چه میزان وابسته به شناخت آثار گذشته است؟2. در خلق آثار معماری معاصر چگونه می‌توان از آثار معماری گذشته بهره گرفت؟

the model of future islamic architecture: adapting the basics of design in native qajar housing

art is the true manifestation of the characteristics of the culture of any nation, and the flourishing of any civilization finds its reflection in the past tradition in art. in this position, the tradition of immutable principles is derived from culture, the manifestation of which can be seen at different times and places. from this point of view, any work of art, including architecture, is no exception to this rule; it contains a message that understanding this message means success in interpreting the effect. part of this success is due to the discovery of hidden dimensions of the work (influential social layers) and the other part is due to the understanding of design.the research approach is quantitative and analyzes the spatial system in the native housing of qajar in isfahan with a combined descriptive-analytical strategy in case samples and logical reasoning using intertextual principles and space syntax technique. the results of the research show that with a comprehensive look at the spatial organization of islamic architecture, it is possible to achieve a model of housing architecture suitable for the future of islamic architecture in iran.research aims:1. understanding the social components of the spatial system of native qajar housing in isfahan.2. extending the socio-cultural dimensions of past architectural works to contemporary architecture.research questions:1. to what extent does design depend on the knowledge of past works?2. how can we use past architectural works in creating contemporary architectural works?