زیبایی‌شناسی و خلاقیت در مکتب «پست مدرنیسم» با تاکید بر الگوی مونتاژ در هنر معاصر ایران

معماری پست ‌مدرن مرز روشنی میان هنر و جامع ه‌شناسی نمی ‌شناسد. بنا بر اندیشه ‌ی «فرهنگ جهانی» که با تولید روزافزون دانش و تکنولوژی همراه است، فاصله‌ ی میان تجدد و سنت در گفتمان ‌های آفرینش‌ هنری دیگر چالشی بر سر راه خلاقیت نیست و بهره‌ گیری از پارادایم تکثرگرایی و عدم ‌قطعیت، اجتماع واژگان غیرهمسان را در فرهنگی مونتاژ گونه ممکن می ‌سازد. این پژوهش سعی دارد به درک الگوی مونتاژهای هنری و رابطه انکار ناپذیر آن با هویت و سنت در جامعه ایرانی بپردازد. این الگوها، علی ‌رغم اندیشه‌ های نوجویانه، به گفتمان ‌های دیرپای ملی و مذهبی نیز وابسته هستند و مسئله ‌ی جایگاه خلاقیت هنری پست مدرن را با حفظ رهیافت‌های غرب و هویت ملی در هنر معاصر ایران طرح کرده‌اند. پژوهش حاضر یک مطالعه تحلیلی-توصیفی است که داده‌ های آن با شیوه سندکاوی جمع ‌آوری شده و یافته‌ های آن به روش تحلیل مضمون در روابط میان انگاشته‌ ای اصلی، وابسته و واسطه مورد بررسی قرار گرفته است. یافته ‌های پژوهش حاکی از آن است که تغییرات سریع امکانات جدید، فرصت پذیرش آراء متناقض با هویت ملی را برای مخاطبانشان کم می ‌کند. چرا که از نشانه‌ های جهانی جامعه‌ ی پست ‌مدرن، تولید و مصرف بی ‌امان نشانه‌ های فرهنگی است؛ نشانه‌ هایی که روایات چند وجهی را پیش می‌کشند. در نتیجه بنا نمایشی آن حرکت کنند. حل ساخت آن بر مسوولیت اخلاقی هنر پست‌ مدرنیستی، با حفظ گفتمان ‌های رایج محلی، می ‌توان مفاهیم هنری معاصر را با الگوی مونتاژ، به شیوه ‌ای خلاقانه بیان کرد تا مانند کالای پست‌ مدرنیستی به اشاعه‌ی فرهنگ جهانی بپردازد. اهداف پژوهش:1.بررسی جایگاه خلاقیت پست‌ مدرنیستی در هنر معاصر ایران. 2.درک و تفسیر الگوهای تلفیق و مونتاژ در تصاویر هنری و رابطه انکارناپذیر آن با هویت و سنت در جامعه ایرانی. سوالات پژوهش:1.آیا الگوهای واگرایانه مونتاژ قادر به ارائه‌ی راه‌ حلی برای ورود به بستر خلاقانه‌ ی زیبایی ‌شناسی پست‌ مدرن در هنر معاصر ایران است؟ 2.مضامین کلیدی مشترک میان انگاشت‌ های اصلی (جامعه ‌شناسی پست ‌مدرن)، وابسته (خلاقیت هنری) و واسطه (الگوی مونتاژ در هنر معاصر ایران) کدام است؟

Aesthetics and Creativity in the School of Postmodernism with Emphasis on the Pattern of Assemblage in Contemporary Iranian Art

Postmodern architecture distinguishes no unblemished boundaries between art and sociology. According to the idea of ​​global culture, which is associated with the increasing production of knowledge and technology, the gap between modernity and tradition in the discourses of artistic creation is no longer a challenge to creativity, and the use of the paradigm of pluralism and uncertainty makes the gathering of dissimilar words possible in an assembled culture.  This study attempts to apprehend the pattern of artistic assemblages and its undeniable relationship with identity and tradition in Iranian society. Despite their innovative ideas, these patterns are also dependent on longstanding national and religious discourses and have raised the issue of the place of postmodern artistic creativity while preserving Western approaches and national identity in contemporary Iranian art. The present study is an analyticaldescriptive study in which data is collected by document analysis and its findings were examined by content analysis method in the relationships between main, dependent and intermediate assumptions. The findings indicate that rapid changes in new facilities reduce the opportunity for their audiences to accept votes that are inconsistent with national identity since one of the global symbols of postmodern society is the disordered production and consumption of cultural symbols; signs that give rise to multifaceted narratives. As a result, according to the moral responsibility of postmodern art, by preserving the common local discourses, contemporary art concepts can be expressed in creative means with a assemblage pattern in order to spread world culture similar to postmodern commodity. Research aims: 1. A study on the position of postmodernist creativity in contemporary Iranian art. 2. Understanding and interpreting patterns of integration and assembly in artistic images and its undeniable relationship with identity and tradition in Iranian society. Research questions: 1. Are divergent assembly patterns able to provide a solution to enter the creative context of postmodern aesthetics in contemporary Iranian art? 2. What are the mutual strategic themes between the main concepts (postmodern sociology), the dependent (artistic creativity) and the intermediary (the model of assembly in contemporary Iranian art)?