استانداردهای پایداری در شکل گیری ساختار و عناصر معماری اقلیم گرم و خشک

در این پژوهش، باتوجه به مطالعات نمونه‌های سامانه‌های ارزیابی پایداری اقلیم گرم و خشک در سراسر جهان و مطالعات اقلیم گرم و خشک کشور ایران، کلیه مواردی که در این حوزه موجود است مورد بررسی قرار گرفته است. هدف از نگارش این مقاله پاسخ به این پرسش است که آیا این مطالعات می‌توانند برای تدوین استانداردهای پایداری در سطح بومی معماری ایران نیز کارساز باشد و این که چگونه می‌توان شاخص‌ها و متغیر‌های پایداری اقلیم گرم و خشک را بر اساس این متون استخراج یا طراحی نمود. بر این اساس، نمونه‌هایی از استانداردهای پایداری در دنیا که در اقلیم گرم و خشک قرار گرفته‌اند، مانند سامانه‌های ارزیابی (griha, nabers, green star, sa green star, estidama, qsas) بررسی شده و همچنین، مشخصات اقلیم گرم و خشک و شاخص‌ها و راهکارهای پایداری در این اقلیم نیز مورد بررسی قرار گرفته است و چنین استنتاج می‌شود که متغیرهای منطقه‌ای، بومی و استانداردهای معماری و شهری در سامانه‌های ارزیابی بین‌المللی و منتخب اقلیم گرم و خشک کاملا تاثیرگذار بوده و الزاماً نمی‌توان از سامانه‌های مطرح موجود در جهان برای اقلیم گرم و خشک ایران استفاده نمود، بلکه برای ارایه‌ سامانه‌ بومی و پایدار برای این اقلیم، ‌باید شرایط اقلیمی، اولویت‌های منطقه‌ای و سایر ضوابط و استانداردهایی که در ایران تدوین شده و در حال اجرا هستند را ملاک تصمیم‌گیری و عمل قرار داد.