انعکاس مضامین شاهنامه برسفالینه‌‌های دوران سلجوقی

با بررسی نقوش سفالینه‌های سلجوقی، صرف نظر از نقوش تزیینی و نمادین، نقوش بسیاری نیز وجود دارند که راوی آمالی فراتر از تزیین صرف می‌باشند و گویی به دنبال روایتی مفهومی و معنایی هستند. این مقاله در پی ریشه‌یابی و تبیین دلیل بروز چنین نقوشی بر سفالینه‌های دوران میانی اسلامی، به‌ویژه، دوره سلجوقی است. رویکرد پژوهش بر اساس مطالعات تاریخی و تطبیقی است. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از ابزار کتابخانه‌ای است. مطالعه‌ نقوش سفالینه‌ها در این دوره، از این جهت مهم است که کتب اندکی از دوره سلجوقی به دلیل حمله مغولان باقی مانده است. لذا شناخت سیر تکاملی نگارگری ایران در این دوران تا حد زیادی مرهون سفالینه‌ها و کاشی‌های به‌جای‌ مانده می‌باشد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می‌دهد که مضامین ادبی، به‌ویژه، «شاهنامه فردوسی» دارای جایگاه والایی در آن روزگار بوده و منبع الهام هنرمندان، به ویژه سفالگران و نقاشان قرار ‌گرفته است.