پنجره ‌های تعاملی و قطعه ‌های کوچک صمیمیت : مطالعه‌ کیفی روابط و تعاملات غیررسمی جوانان در شهر یزد

یکی از بسترهای زمینه ‌ساز شکل‌ گیری و تقویت اعتماد متقابل بین مردم، روابط اجتماعی است. در صورتی که روابط غیررسمی، بر پایه‌ی نوعی تعاملات عمیق عاطفی و دور از منفعت‌طلبی‌های فردی باشد، نه تنها تلطیف‌گر فضای اجتماع است بلکه شرایط ارتقای اعتماد اجتماعی را تسهیل می‌کند. پژوهش حاضر به بررسی نوع روابط و تعاملات، نحوه‌ی تداوم و کیفیت آن در روابط غیررسمی در بین مصاحبه ‌شوندگان پرداخته است. در این راستا، مصاحبه هایی عمیق با استفاده از روش کیفی و بر اساس رویکرد تفسیری انجام گرفت. در طراحی روش‌شناسی نیز، نظریه زمینه‌ای استفاده شد که با رویکرد عینی‌ گرایی اشتراوس و کوربین، روایت‌ها تحلیل شد. جامعه‌ی هدف پژوهش، جوانان شهر یزد بودند که 20 نفر از آنان به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و از طریق مصاحبه،‌ اطلاعات مورد نیاز استخراج شد. «قطعه‌های کوچک صمیمیت در روابط» عنوان پدیده‌ای است که بازنمای روابط و معاشرت‌های صورت گرفته در بین مصاحبه‌شوندگان بوده است. این اصطلاح بازگو‌کننده‌ی فقدان وسعت و ژرفای روابط و عمق صمیمیت در آن‌ می‌باشد. به عبارت دیگر، بازگو کننده‌ی رابطه‌هایی خرد شده و بسط نیافته با خانواده، دوستان و آشنایان بوده است که علی‌‌رغم ارتباط با هر کدام از گروه‌ها، روابط منفک و جدا بوده و ارتباط زنجیره‌ای شکل نیافته است. ضمن آن‌که صمیمیت در ابعاد کوچک، فاقد وسعت قلمرو و ژرفای عاطفی بوده و عمق این ارتباط با دوستان چندان تعریف نشده و معاشرت با دوستان و آشنایان در یک خلا صمیمیت با مراوده‌های سطحی، به مراتب ضعیف‌تر و کمرنگ‌تر از ارتباطات خانوادگی دیده شده است.