تفسیر زیملی «درْ» در فیلم‌های «خانه‌ی پدری» و «آشغال‌های دوست‌داشتنی»

حیات فرهنگی اشیاء یکی از حوزه‌های مطالعات فرهنگی و جامعه‌شناسی فرهنگی و بینا رشته‌ای است که در پژوهش‌های ایرانی محدود و کم‌بضاعت است. ما در این مقاله با عنایت به این کاستی پژوهشی تلاش خواهیم کرد تا به موجودیت اجتماعی و فرهنگی «در» به‌مثابه یک شیء و پدیدار نظر کنیم.شیئی که حضورش می تواند به عنوان واسطه ای برای بازاندیشی پیرامون مفاهیمی چون: امر تاریخی،جنسیت، فردیت، سلطه و رازداری عمل کند. این امر از خلال مطالعه‌ی تفسیری دو فیلم «خانه‌ی پدری» (کیانوش عیاری) و «آشغال‌های دوست‌داشتنی» (محسن امیر یوسفی) محقق خواهد شد. رویکرد نظری و روش‌شناختی ما در این مقاله مبتنی بر آرا و نظریات زیمل است. نتایج این مطالعه با پذیرش این پیش‌فرض که «انسان موجودی است مرز آفرین و دارای قوه وصل و فصل» نشان می‌دهد که پدیده «در» در این آثار، نه تنها عاملی برای نمایش دیالکتیک درون و بیرون و همچنین امر شخصی و غیر شخصی می شود که با همنشینی با عناصری دیگر همچون دیوار، قاب، پنجره و قفل، چونان یک موتیف و منظومه ای معنایی عمل می کنند که باب تفسیر اجتماعی درباره تکرار تاریخ، تسلسل حوادث و نسبتآنها با جنسیت و سُلطه را باز می گشایند.

A Simmelian Interpretation of Lovely Trashes and Paternal House Films

The cultural life of objects is one of the fields of cultural studies and cultural sociology and interdisciplinary discipline that is limited and lacking in Iranian research. In this article, we will attempt to address this research deficiency by considering the social and cultural existence of the ’door’ as an object and emerging. This will be accomplished through an interpretive study of the two films &Paternal House& (Kianoush Aiyari) and &Lovely Trash& (Mohsen Amir Yousefi). Our theoretical and methodological approach in this article is based on Simmel’s ideas and theories. The results of this study, by accepting the premise that &man is a creature, boundarybound,& suggest that the &door& phenomenon in these works is a static, stopping, and confining factor. In the film, the men in the paternity house make doors, knock down walls, and hide, but it is women who break through the walls and unlock the doors, revealing the truth. In these films we also see the dialectic of the inside and the outside, hidden and revealing, as well as personal and impersonal, through the ’in’ element. Studying these two films shows that the Door is also intertwined with gender, individuality, domination, secrecy, and history. They also act alongside the &in& element, such as walls, frames, windows, and locks, as a semantic motif and context that open social and cultural interpretations to text reading.