زیست فرهنگی اساتید دانشگاه به‌مثابۀ زیست از دست رفته

در پژوهش حاضر به دنبال بررسی چگونگی مصرف آثار فرهنگی و هنری اساتید دانشگاه هستیم و آن را در قالب زیست فرهنگی اساتید تبدیل به مسئله کرده‌ایم. زیست فرهنگی یک استاد دانشگاه ایرانی چگونه است؟ برای پاسخ به این پرسش نیز اشاره‌ای به وضعیت زیست علمی اساتید داریم تا بتوانیم آنچه از موقعیت زیست علمی استاد بر زیست فرهنگی او تاثیر می‌گذارد تصویر بهتری پیدا کنیم. بنابراین، پژوهش حاضر بر اساس روش‌شناختی کیفی در دو دانشگاه دولتی تهران و دانشگاه‌ آزاد واحد تهران مرکز است. دو دانشگاه یاد شده دانشکده‌های مختلفی قرار دارند که در سه گروه عمدۀ هنر، علوم انسانی و مهندسی با 120 استاد مصاحبه به عمل آمده است. در نتیجه‌گیری آمده است که زیست علمی اساتید در ساختار اداری دانشگاه به گونه‌ای درگیر شده است که باید به تعداد انبوه متن علمی چاپ کند، زیرا به جز آن موقعیت استادی از دست می‌رود. بنابراین، استاد تبدیل به کارگر فرهنگی می‌شود که مدام باید متن علمی تولید کند و این خارج از استانداردهای تولید متن علمی نوآورانه است. پس، استاد دچار سرخوردگی است و از طرفی دانشگاه ایرانی نسب به وضعیت زیست فرهنگی استاد نیز بی‌اعتنا است. بدین ترتیب، اولویت استاد ایرانی گذراندن زمان در حوزۀ تخصصی است و او نسبت به ضرورت مصرف آثار فرهنگی و هنری نه تنها آگاهی ندارد بلکه در وضعیت بحرانی به سر می‌برد.

Professor’s cultural life of the university as missed life

This article looks for analyzing how professor’s cultural and artistic consumption. We problematized it as Professor’s cultural life. How is a professor’s cultural life? For answering this question, also, we refer to the professor’s scientific life to illustrate better understand the effects his scientific life on the cultural life. Thus, based on the qualitative method, we choose University of Tehran and Free University of the central Tehran branch. These two universities have different faculties from art and human science to engineering science and we did the deep interview with 120 professors from different fields. Consequently, the professors’ scientific life is trapped in a tough official structure in which they have to publish many scientific texts otherwise they will lose their position. Therefore, professors transform into a cultural laborer who needs permanently to produce scientific texts and this is out of standards of the creative scientific productions. Then, professor despair of his position and also, Iranian university disregards the condition of professors’ cultural life. Hence, Iranian professor’s primary choice is to spend time in his/her professional field and not only is he/she not aware of the necessity of the consumption of cultural and artistic production but also his/her cultural life is in a crisis condition.